هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به احساس نیازش اشاره می‌کند که باعث شرمندگی‌اش در برابر دوستانش شده است. همچنین، او از سوزش دلش صحبت می‌کند که به دلیل فقدان یا دوری محبوبش و یادآوری لحظه‌های خوب با او به وجود آمده است. در واقع، این احساسات عمیق و دردناک ناشی از عشق و احساس تنهایی است.

هوش مصنوعی: عمر من به سرعت سپری شد و نتوانستم از دل خود صدای آهی را خارج کنم. ساز من نیز آب و رنگی ندارد و مضراب من بر آن نمی‌نوازد.

هوش مصنوعی: از شادی زندگی در فقر من چیزی نمانده است، سایهٔ دیوار هم رفته و خواب بر من غلبه کرده است.

هوش مصنوعی: در آخرین مرحله، چنان درخشان و صاف شده‌ام که گویی بعد از طوفانی شدید به خانه برگشته‌ام و همه چیز تحت تأثیر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: داشتم نامه‌ای درباره‌ی احساس شرم و خجالت می‌نوشتم تا بتوانم مشخص کنم که فردی که آب می‌آورد چه وضعیت و مسئولیتی دارد.

هوش مصنوعی: بدون هیچ هدف خاصی، فردی از این مکان پر از محرومیت و ناامیدی رفت و با خود غمی عمیق و گمشده برداشت.

هوش مصنوعی: غنچه‌ها از خجالت نتوانستند خود را باز کنند و در پایان، لبخند آخر از این باغ برچیده شد.

هوش مصنوعی: ما باید در مقابل این محراب با کمال ت humility و افتادگی سجده کنیم، چرا که قامت خمیدگی و ناتوانی ما را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: کسی نباید به ما آسیب برساند یا به ما فشار بیاورد، زیرا ما در شرایط سخت و دشواری قرار داریم و نیاز به حمایت و حفاظت داریم.

هوش مصنوعی: من در برکه‌ای فریاد می‌زنم از ظلم و ستم زمانه، خواب من را این چرخش زندگی از من گرفته و صداهایش را به گوشم رسانده است.