هوش مصنوعی: نمی‌توانم به سادگی تسلیم شوم. وقتی آخرین بار به تو سلام کردم، حسرتی در دل داشتم که چقدر برای نام تو اشتیاق دارم و این حس مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دل بی‌درد بر جهان طبیعی ظلم و ستم کرد و نشکستن این شیشه که نماد قیامت است، به حلب منتقل شد.

هوش مصنوعی: نفس من نتوانست به هدفش برسد و این شمع پیغام سحرگاهی داشت که شب را سپری کرد.

هوش مصنوعی: ای گل، از آنجا که دل در تنگی و سختی است، باید قدر این روزهای سخت را بدانی؛ زیرا در این روزها که غم و اندوه هست، وقتی که غم از میان برود، شادی و نشاط به اوج خواهد رسید.

هوش مصنوعی: فریاد می‌زنم که بی‌دلیل پیش نرفتم، و این احساس شرمندگی من را در جایی که نیاز داشتم، متوقف کرد.

هوش مصنوعی: من در دل دچار غم و اندوه بودم و مانند شمعی‌ که در حال ذوب شدن است، با تلاش و مشقت به خود عرقی زدم تا از شدت تب و بیماری بکاهم.

هوش مصنوعی: پیام‌آور، اگر نسبت به لغزش‌های مستانه بی‌توجه باشی، در همه جا نامهٔ ما مثل برگ انگور خواهد بود.

هوش مصنوعی: دردی که از عشق در جهان وجود دارد کم نیست، و این غم لیلی و مجنون را به سرزمین عرب برده است.

هوش مصنوعی: اگر مرگ وجود نمی‌داشت، غم انسان‌ها که به آن دچارند را به راحتی می‌توانستیم شاد و شیرین تصور کنیم، زیرا در این دنیا هر کس روز را به شب می‌برد و زندگی می‌گذرانَد.

هوش مصنوعی: آدم و حوا برترین مقام را در برابر هستی دارند و نمی‌توان به عدم و نیستی نسبت و نسبی داد.