هوش مصنوعی: هیچ نشانی از ما باقی نمی‌ماند تا زمانی که دوباره باد، دیگران را از ما برباید. کسی چه سودی از غارت ما خواهد برد؟

هوش مصنوعی: نقش آرزو و هدفی که به راحتی به دست آمده، مانند شعله‌ای است که از این گردونه برمی‌خیزد و نشان از وفاداری خود را به جا می‌گذارد.

هوش مصنوعی: آسوده و راحت باش، زیرا در این معبد عشق، مانند شمعی که سجده می‌کند بر جای پای معشوق، به آرامی و با احترام در کنار او قرار می‌گیری.

هوش مصنوعی: در نهایت، به خاطر درد و رنجی که کشیدم، بدنم به شدت آسیب دیده و مانند این است که چشمی پر از اشک، به سرنوشت من دچار شده است.

هوش مصنوعی: زندگی همانند امواج دریا است و این امواج به راحتی غبارهای من را به سمت آب جاویدان می‌برند.

هوش مصنوعی: معنای این بیت می‌تواند به این شکل باشد: از خاک و زمین چه چیزی می‌تواند به عشق ناتوان خود کمک کند، مگر اینکه هلال ماه بر دوش او بیفتد و یاری اش کند. در واقع، شاعر به بیان ناتوانی و کمبودها در عشق می‌پردازد و نشان می‌دهد که تنها زیبایی‌ها و عناصر آسمانی می‌توانند به عشق کمک کنند.

هوش مصنوعی: من به خاطر نیاز به تو، روزها و شب‌ها خودم را عذاب داده‌ام و غم و درد در دل دارم، اما تو همچنان از من دوری.

هوش مصنوعی: چشم‌هایی که به خاطر غم و رنج دل، مه آلوده و غبارآلود هستند، یادت نرود که به درگاه تو دعا و التماس می‌کنند.

هوش مصنوعی: زیبایی محبوب چون عطری دل‌انگیز است که بهانه‌ای برای دعا کردن در دل انسان ایجاد می‌کند، مثل آینه‌ای که نشان‌دهنده‌ی تمایل و عشق درون است.

هوش مصنوعی: نماز و عبادت زاهد تنها در ظواهر است و حقیقت ایمانش در آتش امتحان قرار دارد. او باید بداند که راه حق و حقیقت در عمق وجود و دل است و نه تنها در مکان‌های خاص، مثل کعبه یا دِیر.

هوش مصنوعی: کیست آن فرستاده‌ای که در تله‌ی انتظار، خبری از تو بیاورد و ما را از خودمان دور کند؟

هوش مصنوعی: هر کسی که به مکان‌های مقدس مانند دیر و کعبه می‌رود، دلیلی برای این کار دارد و آن دلیل بستگی به توانایی و دارایی اوست. اما کسی مانند بیدل که دل ندارد، نمی‌داند کجا باید برود.