هوش مصنوعی: من و حسنی که هر بار یاد او در دل زنده می‌شود، به دوش من همواره صد شمع از اشک چشمانم فرو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در جایی که دو دنیا به هم می‌پیوندند، من در حسرت به سر می‌برم و امیدوارم که نعمت و زیبایی ناشی از یک اشک من را به دنیای بیرون برساند.

هوش مصنوعی: اگر دلِ بزرگ از عشق او تحت تأثیر قرار گیرد، مانند حبابی بر روی آب، سر از آب بیرون می‌آورد و جوهر عشق را فاش می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت، او با قد و قامت خود باعث ایجاد فتنه و آشوب شود، آن‌گاه دل‌های مردم به شدت تحت تأثیر قرار گرفته و صدای آه و ناله آن‌ها به گوش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: از شنیدن صدای ناله‌ام بر ضعف و ناتوانی‌ام ترس دارم، نکند این آتش درونی که از خاکستر وجودم برمی‌خیزد، دوباره شعله‌ور شود.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که کسی که در این مدرسه در حال تحصیل است، بیشتر از هر چیز دیگری به خاطر خیالات خود با این فضا ارتباط برقرار کرده و موضوعاتی که به ذهنش می‌آید، برایش ارزشمندتر از مطالب درسی و معمولی است. او در پی تجربه‌های تازه و رنگین است، طوری که گویی هر بار که صفحه‌ای را ورق می‌زند، داستان‌های جدید و جذابی را از زندگی به دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: در این جا، من دیگر نمی‌توانم نشانه‌ای از شادی و خوشی پیدا کنم، جز اینکه خمیازه‌ام را در خود می‌دانم و شیشه‌ای را که از آن می‌نوشم، به بیرون بیاورم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در باغ گل، از ضعف و ناتوانی خود شکایت کند، گل به ناز و لطافتش صد برابر از او لاغرتر و ضعیف‌تر است.

هوش مصنوعی: از لطف و تأثیر آبله، دیوانه‌ام و در اوج خوش شانسی‌ام. اگر قدمی بر زمین بگذاری، می‌توانی تاجی از سر بیرون بیاری.

هوش مصنوعی: از عمق بی‌پایان ناامیدی، به یاد دارم نم و قطره‌ای اشک که غواص بتواند آن را از دل گنج‌های دریا بیرون بکشد.

هوش مصنوعی: هر جا که تدبیری برای برطرف کردن غم و پشیمانی بیندیشی، بدان که مانند بوی گل که از چاک‌های پیراهن بیرون می‌آید، احساسات و زیبایی‌های دل هم به طور طبیعی نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: غم و نگرانی‌های دنیایی را بر دل خود جمع کرده‌ای، غافل از این که در نهایت، تنگی و محدودیت این دنیا تو را از در خارج می‌کند.

هوش مصنوعی: به دلیل مشکلات و چالش‌های فراوانی که در زندگی با آن‌ها مواجه هستیم، در حال حاضر تنها امید ما صبر است تا به آرامش برسیم. شاید اگر صبر کنیم و به تلاش ادامه دهیم، بالاخره به ساحل امنی برسیم.

هوش مصنوعی: در نهایت، زیبایی و خلوص آثار هنری تحت تأثیر نادانی و غفلت قرار می‌گیرد. بیدل، به این نکته اشاره می‌کند که تا چه زمانی آینه وجود تو می‌تواند درخشش و عمق خود را حفظ کند و جوهر واقعی‌اش را نشان دهد.