هوش مصنوعی: هر کسی نمی‌تواند از زندگی و تقدیرش انتقاد کند، زیرا این انتقاد از نادانی ریشه می‌گیرد. در حقیقت، این انسان است که احساس ناخرسندی و شکایت دارد.

هوش مصنوعی: آزادگان به خاطر وجود موانع، نمی‌توانند به راحتی به زیبایی‌های اطرافشان توجه کنند و در دلشان از مشاهده جمعیتی نگران و ناراحت‌اند.

هوش مصنوعی: دیوانه در زنجیر عشق نمی‌تواند آرامش داشته باشد، زیرا قلبش از محبت و زیبایی معشوق پر از اضطراب و تنش است.

هوش مصنوعی: اشک‌های من از شدت احساسات در حال تلاطم و ناآرامی هستند و این حالتی که دارم به خاطر پیچیدگی و زیبایی عشق و علاقه‌ام است که دلم را به درد می‌آورد.

هوش مصنوعی: ابراز احساس شرمندگی، نشانه‌ای از حیا و خجالت است، در حالی که نوشته‌های من از سر شوخی و بازیگوشی، مضمونی از گلایه را به خود گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که نگاه پرشوق من، سبب ناراحتی تو شود، چرا که شاید چشمانت از سایه مژگانش دلخور باشد.

هوش مصنوعی: من از شدت سوزش در دل و جانم به مانند آتش کباب می‌سوزم و دردی که به وجود آمده، مانند خارهای گیاه مغیلان است. این درد جانکاه از زخم‌هایی است که بر من نشسته و احساس نارضایتی و رنج را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اشک من نشانه‌ای از دلسوختگی و دیوانگی‌ام است و چه کسی می‌تواند آرامش را از دل کسانی که در رنج و درد سفر می‌کنند بگیرد؟

هوش مصنوعی: مراقب باش که امروز به خودت هم رحم نکنی؛ زیرا در این جمع، احسان و نیکی به دیگران مورد قضاوت قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من بیدل هستم، همانند جواهری از دریا که توانایی تحمل درد و رنج را دارم. این در حالی است که از منبع وجودی‌ام، ناآرامی و طغیان زندگی نشأت می‌گیرد.