هوش مصنوعی: اگر پنبه نسبت به آتش نگران و شاکی است، همین‌طور دیوانه نیز از خارهای بیابان گلایه دارد.

هوش مصنوعی: در دنیای راحتی و آرامش، خود را رها کرده‌ایم و مانند موج‌های دریا، زیبایی و ارزش‌های خود را از جمع‌آوری و برطرف کردن مشکلات دیگران به دست می‌آوریم.

هوش مصنوعی: به خاطر گریه و عرق‌ریزی‌ام، نمی‌توانم از عشق پنهان بمانم و این موضوع موجب دل‌خوری معشوق شده است.

هوش مصنوعی: دل مانند یک آیینه است که نمی‌تواند از تأثیر نفس رهایی یابد. دریا بی‌دلیل از بازی توفان شکایت دارد.

هوش مصنوعی: دیوانگی و عقل در یک قالب نمی‌گنجند، به همین خاطر ادب باعث شده که دامن گلایه را نگه دارد.

هوش مصنوعی: کجاست دل که از غم تو ناله کند؟ کجاست لب که بتواند از معشوق شکایت کند؟

هوش مصنوعی: ای کسی که از حقیقت‌های عمیق بی‌خبری، چه نیازی به شکوه و ناله داری؟ آدمی که از خرد و دانایی بی‌بهره است، نمی‌تواند انتظار داشته باشد که از زندگی حیوانات نیز بهره‌مند باشد.

هوش مصنوعی: در جام و لیوان خالی، صدای شراب وجود دارد و کسی که چیزی برای از دست دادن ندارد، از دنیا و نظم آن شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: آیینه نمی‌تواند شادی ناشی از دیدار را درک کند، اما کسی که مشتاق توست از اینکه نمی‌تواند تو را ببیند، ناراحت و ناامید است.

هوش مصنوعی: در این باغ، وفا و کیفیت خوبی وجود ندارد و گل از عهد و پیمان شکایت دارد.

هوش مصنوعی: برای انسان‌های فانی، چه صحبت کردن و چه سکوت کردن بی‌فایده است؛ زیرا هر چه نفس می‌کشد، در دلش ناله و دردی دارد.

هوش مصنوعی: بیدل به ما می‌گوید که در این شب زیبا و پرنور، پربازتابی عشق و محبت او را شعله‌ور نکند. او از درونی پر از آتش و اشتیاق صحبت می‌کند که با زیبایی و روشنی این شب، تقابل دارد.