هوش مصنوعی: اگر کسی بر اهمیت و شدت عطش خود بسیار حرص بورزد، در واقع شرم از پیدا کردن آب دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، با داشتن کمی قناعت و ساده‌زیستی می‌توان به شرافت و عزت دست یافت.

هوش مصنوعی: خاری که در خیال ایجاد می‌شود، فقط نشانه‌ای از درد و مشکلاتی است که وجود ندارد. وای بر دلی که آرزو می‌کند و به این توهمات دچار است.

هوش مصنوعی: این دریا بی‌حرکت حباب‌ها نیست و همچنین سر بی‌مغز هم به نوعی خالی و بی‌هدف است.

هوش مصنوعی: بدون تو، رنگ گل برایم بی‌معنا و بی‌روح شده است و خون این زخم تازه بوی غم را می‌دهد.

هوش مصنوعی: برای پاک شدن روح و روان، باید از دنیا و دنیاییات دل کند و به تصفیه و پاکی درونی پرداخت. این پاکی نیاز به تلاشی دارد که به وضو گرفتن شبیه است.

هوش مصنوعی: در زندگی، هیچ موفقیتی بدون سختی و چالش حاصل نمی‌شود و اعتبار و ارزش واقعی هر چیزی به تلاش و تجربه‌های آن بستگی دارد.

هوش مصنوعی: ما در دنیای بی‌خبر و بی‌سود، مانند یک عنصر گرانبها هستیم که فقط در محیط خاصی ارزش پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اوج وجود ما در واقع به شکست و زوال ما مرتبط است؛ موهای سفید سر ما نشان‌دهنده‌ی گذر زمان و نزدیک‌تر شدن به خاک و پایان زندگی‌ست.

هوش مصنوعی: از نفس و روح ما چیزی که به راحتی از بین می‌رود و از ما جدا می‌شود، تنها در باد و بی‌نهایت است که می‌توانیم آثار آن را ببینیم.

هوش مصنوعی: برکه با صدای ناله به ما نیاز دارد، ای خدا! دادرس ما، پر از زیبایی و ناز است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به طور طبیعی و بی‌عیب و نقص به وجود نیامده باشد، نمی‌تواند به سادگی پاک و بی‌نقص شود. حتی آب هم برای پاک شدن نیاز به وضو دارد.

هوش مصنوعی: هر کجا که باشیم، ما و تو از این باغ دوریم و بوی خوش و رنگ‌های آن را حس نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که این سخن و صدا چیزی نیست و در خاموشی، معنا و مفهوم پنهانی وجود دارد.