هوش مصنوعی: جام شراب در دست است و شمع، گل را در آستین پنهان کرده است. در این مجلس، هر کسی که پیشانی‌اش عرق می‌کند، در حال نوشیدن است.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن افتخار و سربلندی، باید با فروتنی و ادب تلاش کنیم، زیرا اگر این نهال (شکوفایی و رشد) ریشه قوی در زمین داشته باشد، به خوبی رشد خواهد کرد.

هوش مصنوعی: در میان زیبایی‌های این گلزار، فریب جمعیت آن را خوردم و ندانستم که در هر گل، ناامیدی و بی‌نظمی در انتظار است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نفس در وجودم هست و از زندگی برخوردارم، از آسیب‌ها در امانم. اما وقتی که نفس از من برود، آن‌گاه آسیب و بدی به سراغم خواهد آمد و مانند نی که درونش خالی است، من هم آسیب‌پذیر می‌شوم.

هوش مصنوعی: من هرگز کسی را ندیده‌ام که از ترس و وحشت دور باشد. اگر در موقعیتی حقیر باشد یا عزت و بزرگی داشته باشد، در هر حال از در این ویرانه، سرانجام این حکمت را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: هرچند در طبیعت ناله و درد و شوق فراوانی وجود دارد، اما با زیبایی و جذابیت ما، توانایی بیشتری در آراستن و ساماندهی اوضاع داریم.

هوش مصنوعی: لب او خطوطی ندارد، اما این لب مانند منشور مسیحایی، صد معجزه و جادو در خود نهفته دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که چشمم را باز کردم، خجالت باعث شده بود که نتوانم خودم را ببینم. در این دریا، مثل حبابی هستم که وضعیتی شرم‌آور دارد.

هوش مصنوعی: من در برابر اشتباهی که مرتکب شده‌ام سزاوار نیستم، اما به خاطر عدم ارزشمندی‌ام، به حالتی رسیده‌ام که نفرین و غرور، هر دو به من نسبت داده می‌شود.

هوش مصنوعی: ما از چرخ فلک و سرنوشت خود نمی‌توانیم رهایی پیدا کنیم. در هر کجا که دانه‌ای وجود دارد، آسیا نسبت به آن تسلط و حکومت دارد.

هوش مصنوعی: من با خضوع و سجده از خودم فاصله می‌گیرم و به سوی بارگاه او می‌روم، در حالی که به رنگ سایه است و افراد ناتوان پایشان را از روی جبین برمی‌دارند.

هوش مصنوعی: آب چشم من، دود آه من، شعله وجودم و داغ دل من، مانند شمع بیدل، همه‌ی وجودم از همین احساسات پر است.