هوش مصنوعی: غبار ما تنها همین پر شکسته را دارد و جایی برای امید به نشستن ندارد.

هوش مصنوعی: هزاران گروه وجود دارند که در گل و لای گیر کرده‌اند و همچنان در حال حرکت هستند، در حالی که از خودشان به فرصت و نفس می‌رسند، غافل از اینکه باری که به دوش دارند، وزنی ندارد.

هوش مصنوعی: دل به خاطر دوری دوستان چه دردها و زخم‌هایی را تحمل کرده است، دردی که مانند ناخن بر قلب نشسته و آرامش را از او گرفته است و هیچ گاه بهبود نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: سپند مجمر همچون من، بهتر است که از وحشتی که در دلش خاموش مانده، ناله نکند و به جستجوی چیزی که وجود ندارد، نپردازد.

هوش مصنوعی: جهانی پر از امید و آرزو گذشته است، انتظار می‌رود که در اوج این آرزوها، سرانجام به خودآگاهی و فهم عمیق دست یابیم؛ اما این مسیر، خود به تنهایی نمی‌تواند به ما چیزی بدهد.

هوش مصنوعی: کسی که در دام طمع و حرص گرفتار است، چگونه می‌تواند با زندگی لذت‌مند و آرامش‌زا خداحافظی کند؟ این دنیا چیزی نیست که دل را به آن بست و امید داشت که از آن رهایی پیدا کند.

هوش مصنوعی: من در شگفتی‌ام که چه جادویی هست که باعث حیرتم شده است؛ آنچنان در این حیرت غرق شدم که هیچ وابستگی‌ای به آن ندارم و این حالتی که دچارش شده‌ام، به هیچ‌وجه قابل شکستن نیست.