هوش مصنوعی: رنگ حنا که در دستان من است، نشانی از شادابی و سرزندگی ندارد، و آینه‌ای که به خودم نگاه می‌کنم، تصویری از ارزش و اهمیت من را نشان نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: نتیجه هر چهار فصل، بهار است و نشئه‌ی آزادگی هیچ‌گونه سرمستی و خمار ندارد.

هوش مصنوعی: بدون وجود چهره‌ی تو، رنگ و بوی باغ و گلشن وجود ندارد؛ کسی که چشمش به زیبایی‌ها عادت نکند، نمی‌تواند زیبایی را درک کند.

هوش مصنوعی: در دور و بر من جایی وجود دارد که در آنجا عشق تو باعث می‌شود هر زیبایی و ارزش دیگری رنگ ببازد و بی‌اهمیت شود.

هوش مصنوعی: دل از شدت شوق و حیرت نمی‌تواند به خوبی تحمل کند، مثل آینه‌ای که در برابر زیبایی‌ها دچار گیجی و سردرگمی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه وحشت وجود دارد، اما درد و رنج ناشی از وابستگی‌ها در این مسیر وجود ندارد؛ چون صدای ناله و رنج و غم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در دنیا نمی‌توان دلی آزاد و رها پیدا کرد و همچنین گلی که رنگ و عطر نداشته باشد، نمی‌توان در بهار یافت.

هوش مصنوعی: توهم تو مانند صید و شکار است، و ما در دام خیال گرفتار شده‌ایم. مانند شترانی هستیم که در گلی خوابیده‌اند و بار و مسئولیتی بر دوش ندارند.

هوش مصنوعی: در جهانی که همه چیز در آن ممکن است، جایی برای آرزوهای بی‌حد و حصر وجود ندارد. اینجا نمی‌توان از گذر زمان و انتظار بیشتر از حد توقع داشت.

هوش مصنوعی: دل پاک و زلال مانند آینه است که از خوب و بد هیچ تمایزی قائل نمی‌شود و فقط نشان‌دهنده آنچه در آن است می‌باشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که درد و ترس را که خودت تجربه نکرده‌ای به دیگران منتقل نکنی، باید به ساز زدن ادامه دهی، حتی اگر سازت بی‌طنین باشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر می‌گوید که از آیینه (که نماد خودشناسی و بازتابی از وجود انسان است) نخواهید که نشان دهد که من چه کسی هستم یا وجودم چقدر کم‌رنگ است، زیرا این موضوع با هیچ کس دیگر ارتباطی ندارد. به عبارتی، او به این واقعیت اشاره می‌کند که نمی‌خواهد کمبودها یا نبودنش را با دیگران مقایسه کند.