هوش مصنوعی: دل انسان با دنیا و زوال آن ارتباط چندانی ندارد؛ چرا که نفس فقط در دو دم به زندگی ادامه می‌دهد و نمی‌تواند آینه‌ای برای حقیقت وجودی او باشد.

هوش مصنوعی: فرصت برای فکر کردن و عبرت گرفتن در دوران بهار حیرت وجود دارد، اما هیچ‌کس به زیبایی گل‌ها توجه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: عشق به زیبایی او انسان را کاملاً در خود غوطه‌ور کرده است، مانند یاقوت آبی که هیچ رنگی جز خود زیبایی‌اش ندارد و درونش خالی است.

هوش مصنوعی: اگر ترس غبار غفلت در کمین نباشد، دیگر دامن بی‌نیازی چین ندارد.

هوش مصنوعی: ما به خاطر کمبودها و نارسایی‌های آخر، با هیچ چیزی کنار نیامدیم. اگر ما دست نداریم، او هم کمری برای ایستادن ندارد.

هوش مصنوعی: آیینه‌ای که با زنگ درست شده، مثل آبگینه‌ای است که در سنگ کوه پنهان شده و هیچ شخصی از شیشه‌گری در این جا نیست.

هوش مصنوعی: در دنیای من و ما، با در نظر گرفتن طبیعت افسرده‌امان، تا زمانی که دود بالا می‌رود، آتش شعله‌ای در کار نیست.

هوش مصنوعی: فقر و نداری باعث شده که مردم اختیار و اراده خود را از دست بدهند و اگر کسی حتی در آستینش دستی داشته باشد، اما مقدار زیادی ثروت نداشته باشد، نمی‌تواند به خود تکیه کند.

هوش مصنوعی: در شرایط سخت و دشوار زندگی، باید صبر کرد و با مشکلات کنار آمد. اینجا هیچ چیز برای نگهداری وجود ندارد و تنها چیزی که هست، فشار و سختی است.

هوش مصنوعی: در اینجا به این موضوع اشاره می‌شود که در شرایطی که دشمنی وجود دارد، ممکن است کارها ساده به نظر برسد، اما واقعیت این است که وقتی فرد در محلی که در آن خطر وجود دارد، قرار می‌گیرد، باید با دقت و احتیاط عمل کند. به عبارت دیگر، در مواجهه با مشکلات، باید آمادگی و فکر عمیق داشت و از احساسات و واکنش‌های سطحی دوری کرد.

هوش مصنوعی: غواصی بدون تفکر و تأمل ارزشی ندارد؛ اگر ما دریا را غارت نکنیم و نفس خود را نگیریم، دریا چیزی برای ارائه نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: کعبه و معبد، وسوسه‌هایی هستند که انسان را به خود جذب می‌کنند، اما آن شخصی که در این مکان‌ها ساکن است، خود از حقیقت این فریب‌ها بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: دود ناشی از غم و درد ما را به دنیای دیگری کشاند و به اندازه‌ای که این قله بلند است، هیچکس در این دنیا مویی بر سر ندارد.