هوش مصنوعی: در صبحگاهان، گلستان بوی خوشی دارد و بلبل با صدای خود ناله می‌کند. جهانی در اندوه و حسرت از بی‌رنگی و افسردگی گام برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر کمی تأمل کنی، متوجه می‌شوی که هر فرد به نوعی خاص و مطابق با ویژگی‌های خود زندگی می‌کند. در حقیقت، هر شخص با وجود تفاوت‌ها و ویژگی‌هایش، درونش احساساتی دارد که مشابه دریا و گوهر هستند؛ یعنی عمق و ارزش مشترکی دارند.

هوش مصنوعی: نگذارید گمان کنید که من بی‌هدف بر هر ذره‌ای نشسته‌ام؛ من در واقع جهان را به گرد یک دیوانه درآورده‌ام که گمان می‌کند محمل لیلی است.

هوش مصنوعی: مدرسه ادب به من آموخت که درک نکته‌های پنهان چه اندازه مهم است، زیرا درد و رنج من مانند یک کودک در سکوت، درس‌های زیادی از زندگی را به من می‌آموزد.

هوش مصنوعی: شمعی که خاموش شده، از خاکستر خود به دور و برش روشنایی می‌دهد. در سکوت‌های من، گویی آه و ناله‌ای دردناک پنهان است که در زیر زبانم احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: چرا بیستون از آرزوهایش شاد نباشد، در حالی که غم فرهاد را به دوش می‌کشد و درد او به مانند تیغی بر دلش نشسته است؟

هوش مصنوعی: من از حس قاتل آگاه هستم، اما می‌دانم که در هر قطره خون من، چشمی در جستجوی خانه‌اش وجود دارد.

هوش مصنوعی: من در خیال خود مانند سحرگاه، دمی را به یاد دارم که در دشت بی‌نشانی، نشانی از خود به جا گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: باید بگویم که حال و روز این دل زخم‌خورده من، در برابر غم‌ها و دردها، هیچ رنگ و حالی ندارد. هرگاه بی‌نیازی نداشته باشم و در معرض آزمایش و چالش‌های تو قرار بگیرم، نشان می‌دهد که چقدر بر من تأثیر می‌گذاری.

هوش مصنوعی: چرا از ارزش واقعی گنجینه‌ی خیال من می‌پرسی؟ اگر به عمق آن نفوذ کنی، اوج احساساتی را خواهی دید که کنترلشان دشوار است.

هوش مصنوعی: بلندی‌ها به دلیل آسان‌گیری به پستی متهم شدند، اما راحت‌طلبی باعث نمی‌شود که زمین نتواند به آسمان برسد.

هوش مصنوعی: تپیدن قلب خوشحال و شیرین است، اما ما که در گرداب غم و اندوه گرفتار شده‌ایم، در این دنیا، نفس‌مان در آرزوی پرواز و رسیدن به آشیانه‌ای آرام است.