هوش مصنوعی: تو رفتی و غم و اندوه خود را برای باقی دنیا گذاشتی، در حالی که خودت در خواب بودی و همه بر سر ناامیدی خود دست گذاشتند.

هوش مصنوعی: ای زن noble، بگو چه بر سر تو آمد؟ که از میان ما دلزده شدی و کشور خود را ترک گفتی.

هوش مصنوعی: دیدی که چطور از زحمت دیگران دور ماندی و تنها شدی، در حالی که تجهیزات و نیروی کمکی آماده کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو از این دنیا با حسرت و درد دل، تابوتی تنگ و اندوه به همراه بردی و تمام زیبایی‌ها و نعمت‌هایش، از جمله تاج، تخت، دوستان و تخت‌پوش‌ها را پشت سر گذاشتی.

هوش مصنوعی: تو در دنیا و وابستگی‌های آن گرفتار شده‌ای و در حالی که خودت آزاد هستی، به دیگران اجازه می‌دهی که در سختی و مشکلات بمانند.

هوش مصنوعی: ای میوهٔ دل پدر! به این دردها توجه کن که از مرگ خود در دل مادر چه بار سنگینی به جا گذاشتی.

هوش مصنوعی: این چه چیزی بود که بدون هیچ دلیلی، مقام پاکی‌ات را از دست دادی؟

هوش مصنوعی: تو با خودت همه چیز را رها کردی و به سمت دیگری رفتی، در حالی که هیچ چیزی را از گذشته‌ات با خود نبردی.

هوش مصنوعی: در مغرب، به حالتی سقوط کرده‌ای، مانند آفتابی که در چشم ما غروب می‌کند. اشک تو مانند ستاره‌ای درخشیدنی است که بر جا گذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: تو از دوران خود گذر کردی، اما عمر پایدار خود را به نیکوکار و دو برادر تقدیم کردی.

هوش مصنوعی: عجب که خانه‌ی بزرگی و مقام‌های بلند از بین رفتند و دل‌ها همه داغدار و قلب‌ها به شدت دردمند شدند.