هوش مصنوعی: من با آنکه در زندگی‌ام خوش‌شانس و خوش‌بخت هستم، هرگز روزی نخواهد گذشت که از این دنیا و نیازهای آن دل بکنم.

هوش مصنوعی: روزی نخواهد گذشت که من از نگرانی و درد قلبم رهایی یابم، نه نشانی از دنیا و لذاتش ببینم و نه خبری از خوشی‌ها داشته باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که دوستان و عزیزانم از دستم رفته‌اند، اگر حتی دلم به درد بیافتد، باید بپذیرم که سزاوار این رنج هستم.

هوش مصنوعی: از نعمت‌ها و برکات زندگی هر چه بخواهی می‌توانی بگیری، اما از درد و غم نمی‌توان فرار کرد. چه فایده‌ای دارد که از این طرف گل بیاید اگر از آن طرف خارها در راهم باشند؟

هوش مصنوعی: فراق دوستان زهر بدی است که از این دنیا به وجود می‌آید و من از اندوهی که ناشی از جدایی آنان است، بسیار آزرده‌ام.

هوش مصنوعی: جدایی از او و درد این وضعیت آسایش را از من سلب کرده است، تا زمانی که به وعده خودم نتوانم زندگی شاد و بی‌خیالی داشته باشم.

هوش مصنوعی: اگرچه غصه‌ها و مشکلات زیادی را از دنیا می‌بینم، اما آه و ناله نمی‌کنم تا کسی درباره‌ام حرفی نزند و نگوید که من به سختی افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر کسی دلی شاد را به فروش بگذارد، من در تمام جهان آن شخصی هستم که آن دل را با جان و دل می‌خرم.

هوش مصنوعی: اگرچه خوشی و لذت با دوستی زیباست، اما وقتی که بهره‌ای از آن نیست، حتی یک لحظه ناخوش هم در هر ساعتی از زندگی‌ام بر من سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: دنیا همواره به ظلم و ستم ادامه می‌دهد. اگر بخواهم عدالت را جستجو کنم، پس از آن به ستمگری تمایل می‌یابم.