هوش مصنوعی: اگر از سرنوشت و تقدیر شکایت کنم، کار درستی نیست و اگر هم بخواهم با آسمان و فلک سرزنش کنم، فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر ظلم و ستم او، من داستان‌های زیادی دارم که از هر نوعی هستند. همچنین به دلیل دردهایی که از او کشیده‌ام، شکایت‌های زیادی دارم.

هوش مصنوعی: به خاطر خشم زمانه، به دو نیم شدم و از سرزمین و دوستانم دور افتادم.

هوش مصنوعی: من با اراده‌ای قوی در جستجوی نور و روشنایی‌ام، حتی اگر از دوستانم دور باشم، اما چه فایده که قضا و سرنوشت مانند حجاب، مانع دید من شده است؟

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه از ماهیت اصلی خود دور افتاده‌ام، مرا با کسانی که از جنس خودم نیستند، به گفتگو و معاشرت دعوت می‌کنند و این برایم دردآور است.

هوش مصنوعی: دل من در آتش و شعله است و این احساس به گونه‌ای است که مانند چراغ‌هایی که در کنار محراب قرار دارند، در وجودم شعف و نور حضور دارد.

هوش مصنوعی: اگر خون زیادی باعث خواب آلودگی می‌شود، پس چه می‌شود؟ من دو چشمی پر از اشک دارم و در دل هیچ نشانه‌ای از خواب نیست.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای سنگین و محکم بودم که مانند لنگری در دریا غوطه‌ور شوم و حالا لیاقتم این است که در عمق دریای بی‌پایان فرو بروم.

هوش مصنوعی: من مانند یک پرنده زیرک در هر دو پا در دام مانده‌ام. حالا چه فایده دارد که در آتش بسوزم مثل زینت؟

هوش مصنوعی: زمانه از من زندگی و نشاط را گرفته و روزگار جوانی‌ام را به جادو و فریب از من ربوده است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی اشاره به درد و رنج دارد. گوینده در آن به دو تصویر اشاره می‌کند: یکی از درد جان و دیگری از وضعیت نامناسب یک داله که به نوعی می‌تواند نماد شکنندگی و آسیب‌پذیری باشد. همچنین، تصویری از خیمه‌ای که طناب‌هایش شکسته و دیگر نمی‌تواند سرپا بایستد، به معنای ضعف و عدم ثبات است. در مجموع، این بیت به وضعیت ناگوار و آسیب‌پذیری در زندگی اشاره می‌کند.