هوش مصنوعی: زمانی که صبح، آسمان را شکافت و روز شروع شد، اولین نفسی که کشیده شد، باعث شد تاریکی شب به پایان برسد و شب در دل روز ناپدید شود.

هوش مصنوعی: هر تخم پرنده‌ای که در این آشیان سبز وجود داشت، به دست سرنوشت و حوادث ناگوار، همه در این آشیان شکست و از بین رفت.

هوش مصنوعی: شبی را دیدم که در آن، نفس‌های سالکان مانند تیرهای پرتاب شده، آسمان را مجروح کردند.

هوش مصنوعی: دو کان دلها مانند دود از دلها برون پریدند و بر روی صبح، رشته‌های زیبا و عطرآگین به هم تابیدند و به هم ریختند.

هوش مصنوعی: دل‌های شب‌روان از رقیبان خود، حجاب را کنار می‌زنند. آیا گوهر از سنگ می‌شکند؟ این چنین شکستی می‌تواند رخ دهد؟

هوش مصنوعی: من به دنبال جام جمی هستم و در این فکر هستم که چگونه می‌توانم این مکان آسمانی را که شبیه به یک جام است بشکنم؟

هوش مصنوعی: در آخرالزمان، به خاطر کینه‌ای که داشتم، آمدم. آیا من نخستین کسی نیستم که شیشه این زمان را شکستم؟

هوش مصنوعی: من با اندوه و ناله‌ام به شب حمله‌ور شدم، به گونه‌ای که طوفان ستارگان نیز در برابر فشار زمان تیر خورشید را شکست.

هوش مصنوعی: دل تصمیم گرفت به سوی هیچness برود، اما عقل گفت کافی است، ای یار، که این آستانه شکننده است.

هوش مصنوعی: من با کلام خود مانند اسبی تندرو و شجاع به پیش می‌روم، اما ناگهان واژه‌هایم بر اثر اشتیاق و شوقی که دارم، در میانه راه به مشکل برمی‌خورند و شکست می‌خورند.

هوش مصنوعی: دل گفت: ای مجیر، بهتر است که از راهی که آمدی برگردی؛ زیرا آن اسب دیگر به مقصد نرسیده و نردبان هم شکسته شده است.