مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در بزم تو گل با می سوری در ساخت</p></div>
<div class="m2"><p>با باده و گل نرد طرب باید باخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می بود گل از آه حسود تو فسرد</p></div>
<div class="m2"><p>گل بود می از آتش تیغ تو گداخت</p></div></div>

شمارهٔ ۷

در بزم تو گل با می سوری در ساخت
با باده و گل نرد طرب باید باخت
می بود گل از آه حسود تو فسرد
گل بود می از آتش تیغ تو گداخت

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به زیبایی و شادی موجود در بزم عشق اشاره می‌کند. او می‌گوید که باید در این بزم با گل و می (شراب) بازی کرد و لذت برد. همچنین از حسادت و نیرنگی که ممکن است وجود داشته باشد، یاد کرده و تأثیر آن را بر زیبایی گل و شراب توصیف می‌کند. به طور کلی، شعر بیان‌گر لذت از عشق و زیبایی و همچنین التیام از خطرات و حسادت‌ها است.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: در مهمانی تو، گل با شراب خوشبو ترکیب شده و باید با لذت و شادی بازی کرد.

در بزم تو گل با می سوری در ساخت

با باده و گل نرد طرب باید باخت

هوش مصنوعی: دلیل پژمرده شدن گل، حسادت توست و سبب گداختن می، تیغ آتشین تو است.

می بود گل از آه حسود تو فسرد

گل بود می از آتش تیغ تو گداخت

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده