مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با من غمت ای فقاعی حور سرشت</p></div>
<div class="m2"><p>هنگام وفا تخم تبهکاری کشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن دل که فقاع از تو گشودی همه سال</p></div>
<div class="m2"><p>اکنون سخن وصل تو بر یخ بنوشت</p></div></div>

شمارهٔ ۳۸

با من غمت ای فقاعی حور سرشت
هنگام وفا تخم تبهکاری کشت
آن دل که فقاع از تو گشودی همه سال
اکنون سخن وصل تو بر یخ بنوشت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از غم و اندوهی که به واسطه عشق به محبوبش دچارش شده، سخن می‌گوید. او به فقاع (شراب) اشاره کرده و از آن به عنوان نشانه وفاداری یاد می‌کند، در حالی که حالا آن دل که به خاطر عشق او سال‌ها غمگین بوده، به فراق و جدایی از محبوبش اشاره می‌کند. در نهایت، او نام وصل و عشق را بر یخ می‌نویسد، که نشان‌دهنده سردی و دوری از محبوب است.

شمارهٔ ۳۶

شمارهٔ ۳۷

هوش مصنوعی: با من ای فقاعی که به زیبایی حورها شبیه هستی، در زمان وفا و صداقت، بذر خیانت را کاشته‌ای.

با من غمت ای فقاعی حور سرشت

هنگام وفا تخم تبهکاری کشت

هوش مصنوعی: دل‌هایی که به خاطر عشق تو به درد آمدند و با شوق و التهاب همواره در انتظار وصالت بودند، حالا در این سرمای یخ‌بندان، تنها یاد تو را به زبان می‌آورند.

آن دل که فقاع از تو گشودی همه سال

اکنون سخن وصل تو بر یخ بنوشت

شمارهٔ ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده