مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای موی سپید هیچ آزرمت نیست؟</p></div>
<div class="m2"><p>بر من بجز از تاختن گرمت نیست؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر فرق سرم بیشتر از سی و دو سال</p></div>
<div class="m2"><p>بنشستی و از هیچ کسی شرمت نیست؟</p></div></div>

شمارهٔ ۳۴

ای موی سپید هیچ آزرمت نیست
بر من بجز از تاختن گرمت نیست
بر فرق سرم بیشتر از سی و دو سال
بنشستی و از هیچ کسی شرمت نیست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به موهای سپید خود اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ‌گونه خجالتی از آن ندارد. او احساس می‌کند که تنها کسی که بر سرش نشسته و او را تحت فشار قرار داده، زمان است که بیش از سی و دو سال بر او گذشته و هیچ‌کس دیگری برای او اهمیتی ندارد.

شمارهٔ ۳۲

شمارهٔ ۳۳

هوش مصنوعی: ای موهای سپید، آیا از من ناراحت نیستی؟ جز این که تو با من رفتار سردی داری، چیز دیگری از تو نمی‌بینم.

ای موی سپید هیچ آزرمت نیست؟

بر من بجز از تاختن گرمت نیست؟

هوش مصنوعی: سال‌هاست که بر سر من نشسته‌ای و از هیچ‌کس خجالت نمی‌کشی.

بر فرق سرم بیشتر از سی و دو سال

بنشستی و از هیچ کسی شرمت نیست؟

شمارهٔ ۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده