مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عهدیست که جام می ندیدم بر دست</p></div>
<div class="m2"><p>نه عشرت پنج روزه وامن پیوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل از غم عیش و کامرانی برخاست</p></div>
<div class="m2"><p>از بس که ماتم عزیزان بنشست</p></div></div>

دیوان مجیرالدین بیلقانی به کوشش محمد آبادی - مجیرالدین بیلقانی - تصویر ۵۵۷

شمارهٔ ۳۱

عهدیست که جام می ندیدم بر دست
نه عشرت پنج روزه وامن پیوست
دل از غم عیش و کامرانی برخاست
از بس که ماتم عزیزان بنشست

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به یادآوری عهد و پیمانی می‌پردازد که در آن دیگر نوشیدن می، شادی و خوشی‌های زودگذر را فراموش کرده است. دل او از غم و اندوه عزیزانش خالی شده و به خاطر مصیبت‌های فراوان آرامش خود را از دست داده است.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که من هیچگاه تصمیم نگرفته‌ام که در دستم جام می (شراب) بگیرم و از خوشی‌های زودگذر زندگی بهره‌مند شوم. عهدی با خود دارم که به این کارها روی نیاورم.

عهدیست که جام می ندیدم بر دست

نه عشرت پنج روزه وامن پیوست

هوش مصنوعی: دل از خوشی و خوشبختی دور شد، چون به شدت غم از دست دادن عزیزان را حس کرد.

دل از غم عیش و کامرانی برخاست

از بس که ماتم عزیزان بنشست

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده