مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زان پیش که دل داد جوانی دادست</p></div>
<div class="m2"><p>اندر سر من موی سپید افتادست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون روز به من نشان پیری بنمود</p></div>
<div class="m2"><p>این صبح که از شب جوانی زادست</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

زان پیش که دل داد جوانی دادست
اندر سر من موی سپید افتادست
چون روز به من نشان پیری بنمود
این صبح که از شب جوانی زادست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حسرت و تلخی گذر زمان است. شاعر از جوانی که گذشته صحبت می‌کند و اکنون با سفید شدن موهایش به پیری نزدیک شده است. او به یاد جوانی‌اش می‌افتد و زمانی را که با امید و شوق زندگی می‌کرده، به یاد می‌آورد، در حالی که پیری به او نشان داده شده است.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: قبل از اینکه دل به جوانی بسپارم، موهای سرم سفید شده‌اند.

زان پیش که دل داد جوانی دادست

اندر سر من موی سپید افتادست

هوش مصنوعی: وقتی که روز به من نشان داد که پیری در راه است، این صبح به من یادآوری کرد که از شب جوانی به وجود آمده‌ام.

چون روز به من نشان پیری بنمود

این صبح که از شب جوانی زادست

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده