مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به خدایی که روی گردون را</p></div>
<div class="m2"><p>به کواکب همی بیاراید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که مرا از نهیب فرقت تو</p></div>
<div class="m2"><p>هر زمان مرگ آرزو آید</p></div></div>

شمارهٔ ۳۶

به خدایی که روی گردون را
به کواکب همی بیاراید
که مرا از نهیب فرقت تو
هر زمان مرگ آرزو آید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به خدایی اشاره می‌کند که آسمان و ستاره‌های آن را می‌آفریند. او از درد و جدایی از معشوقش سخن می‌گوید و این جدایی او را به حالتی می‌رساند که هر لحظه آرزوی مرگ می‌کند.

شمارهٔ ۳۴

شمارهٔ ۳۵

هوش مصنوعی: به خدایی که آسمان را با ستاره‌ها تزئین می‌کند.

به خدایی که روی گردون را

هوش مصنوعی: از درد جدایی تو، همیشه آرزوی مرگ در دلم می‌ترسید.

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده