مجیرالدین بیلقانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟</p></div>
<div class="m2"><p>چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک</p></div>
<div class="m2"><p>که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک
چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد
و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک
که گربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که غیبت خاقانی برای او اهمیتی ندارد، زیرا او در دلش جایی ندارد. حتی اگر از او ناراحت شود، جای تعجب نیست، چرا که ارتباطش با خاقانی به اندازه‌ای کم است که مانند جوی سنجد برایش اهمیت ندارد. شاعر به نوعی به بی‌اهمیتی و فاصله‌اش با خاقانی اشاره می‌کند و از مقایسه‌ای استفاده می‌کند که نشان می‌دهد گربه عطسه‌اش هم برای شیر اهمیتی ندارد.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: من از نبودن خاقانی و خریش چه نگرانی دارم؟ چون آن‌ها در قلب من هیچ ارزشی بیشتر از یک دانه سنجد ندارند.

مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟

چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

هوش مصنوعی: اگر از او دلگیر شوم، شگفتی ندارد؛ چرا که گربه‌ای که عطسه می‌کند، شیر را نیز می‌آزارد.

و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک

که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده