هوش مصنوعی: ای سر و گردن شاه، تو که در جایگاه بلند و مشخصی قرار داری، ای کسی که بزرگی تو مانند قطب آسمان است، در روزی خاص به تو پیروزی و موفقیت هدیه داده می‌شود.

هوش مصنوعی: مدت زیادی نخواهد گذشت که این چهارطاقی آبی رنگ هر لحظه هدیه‌ای تازه به درگاه تو بیاورد.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر برگزاری مهمانی تو، هم نور ماه را می‌تاباند و هم نان را به سوی تو می‌آورد.

هوش مصنوعی: بالاخره روزی خواهد رسید که برای خدمتگزارانت، حوری‌های زیبا در دل بهشت با هزاران نعمت و زیبایی به استقبال بیایند و شاداب و با جلوه‌ای خاص، خود را نشان دهند.

هوش مصنوعی: برای دلجویی از آنها یک اشاره کن تا درخت سدر، شاخه‌هایش را بریزد و پرهای سیمرغ را بفرستد.

هوش مصنوعی: نی به طور عمدی به صورت مجیر (چوب نی) درآمده است تا در ستایش و عشق ورزی، مانند نی که از دلش نوا و آهنگ می‌سازد، طنین‌انداز شود و از لبانش شیرینی کلام جاری گردد.

هوش مصنوعی: اگر زحمتی نمی‌کشید، به این معنی است که او در تلاش نبود تا به شما نشان دهد که چقدر برایش ارزشمند هستید و عشقش را با تمام وجود به شما عرضه کند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف مقام و ارزش سیمرغ، که نماد کمال و بلندی است، می‌پردازد. به نوعی می‌گوید که سیمرغ، در مقایسه با عظمت و مقام خود، توانایی و جرات نداشته که در برابر هزار پیامبر عیسی، یک سم خر را ارسال کند. این بیان، نشان‌دهنده تفاوت در قدرت و عظمت موجودات است.

هوش مصنوعی: می‌دانی بنده کیست؟ کسی که مانند تو یا به کسی که جانش را از دست داده، زندگی می‌بخشد یا شعر زنده و تازه‌ای فرستاده است.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش به طلا و ثروت تعلق ندارد، بلکه تنها به خاطر خود شخصیت و ارزش فرد است، نه اینکه کسی به خاطر ثروت یا مقام، در پی ستایش باشد.

هوش مصنوعی: او در کنار من بود و نیمه جانی داشتم که هر لحظه از او به یادگار، گنجی از خوب و زیبایی به قلبم می‌فرستاد.

هوش مصنوعی: از آنجا که امیدی به تو دارم، این قطعه را برایت فرستادم تا بخوانی. اگر بخواهی، جان من نیز در اختیار توست.