هوش مصنوعی: چهره زیبای تو دل عاشقان را می‌گیرد و لب‌های تو مانند شکر، خستگان را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: در آسمان، شادابی و زیبایی مشاهده می‌شود، جایی که شمع با گرمی و محبت از پروانه استقبال می‌کند.

هوش مصنوعی: از غم دل من هر شب، خاک سرزمین تو را نسیم صبحگاهی می‌نوازد و به خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: به قلب خود محبت و دوستی را راه بده، زیرا که می‌دانی سنگ سخت و سیاه هم می‌تواند نقش طلا را بپذیرد.

هوش مصنوعی: من هر چه را که از تو گرفتم، قبول کرده‌ام. حالا می‌خواهم بدانم تا کجا باید برسم که در نهایت به پذیرش و قبول کردن من برسی؟

هوش مصنوعی: من برای غم به جان پاک خود از دل می‌افزایم، اگر دیگر جان من بدون احساس و جگر باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه کسی پشت پا بزند و به ما آسیب برساند، اما دنیا برای تو از روی لطف و مهربانی، مشکلات و سختی‌ها را تحمل می‌کند.