هوش مصنوعی: ای شب، شرمنده از زیبایی موهای تو، و دل‌های غمگین از چهره‌ات، چشمه‌ای که از عرق شرم خاک کوی تو پر شده است.

هوش مصنوعی: ما در این حال هستیم که جان خود را در دست گرفته‌ایم و پیش روی تو قرار داده‌ایم؛ آیا این رحمت توست که بر ما سایه افکنده، یا ما را به خاطر آرزوهایمان می‌کشی؟

هوش مصنوعی: ای عالم، با ناز و بازی خود دل‌ها را پر کن و با نگاهی فریبنده دل‌ها را بشکن. هیچ‌کس دیگر رویی برای صحبت با تو ندارد.

هوش مصنوعی: اگر در آشفتگی شهر به دنبال وصل و اتحاد باشی، باید راه خونریزی مردم را ببندی و در عوض، گره مویت را باز کنی.

هوش مصنوعی: اکنون مجیر و شهری در پی تو هستند، پس با این که تو با دشمن کینه‌توز خود چه نگرانی‌ای داری؟