هوش مصنوعی: تا زمانی که سلطنت و پادشاهی را از آن سوی جهان بنا کردم، خود را از هر چه در عالم وجود دارد، ناب و خالص ساختم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا مانند جانداری ناتوان و شکننده شده‌ام که به راحتی خم می‌شود و نیازمند حمایت است. این وضعیت نتیجه تجربه‌ها و سختی‌هایی است که در طول زندگی‌ام با آنها روبرو شده‌ام.

هوش مصنوعی: دیدم که زخم‌های ناشی از حوادث و اتفاقات، قابل درمان و تسکین نیستند. بنابراین، برای زخم‌هایی که حمایتی ندارند، خودم کمکی فراهم کردم و مرهمی ساختم.

هوش مصنوعی: در دل من آرزوی نوشیدن شراب به قدری زیاد است که مانند صد جام جمشید، بدون هیچ تلاشی، به راحتی آن را به وجود آورده‌ام.

هوش مصنوعی: بر من دنیا مانند یک حلقه شده است، زیرا من از سلطنت جم بیرون رفته و به دنیای دیگری دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من متوجه شدم که مقام فقر من از سلطنت جم نیز بهتر است. به همین خاطر از زیبایی و انگشتری که دارم، بهره بردم و خود را زینت بخشیدم.

هوش مصنوعی: برای رویارویی با حوادث، با اولین نور روز و ماه نو، سلاحی از نعل زر درست کردم.

هوش مصنوعی: دوست و همدمی برای مردمک چشمم پیدا نکردم، بنابراین آن را در نظر خود جای دادم و با آن دوستی ساختم.

هوش مصنوعی: در نگاه من ببین که این عاج و چوب آبنوس که ساخته‌ام، به خاطر تخت اوست.

هوش مصنوعی: من مانند سازی می‌باشم که دلم در تب و تاب است؛ چون ساز رباب، هم نواهای خوشی دارم و هم نواهای غمگین.

هوش مصنوعی: به خاطر شنیدن خیلی از آهنگ‌های غمگین، من و دلم از هم فاصله گرفتیم و با وجود اینکه زخم‌های زیادی برداشتیم، اما باز هم توانستم خودم را سر پا نگه‌دارم و دوباره زندگی را بسازم.

هوش مصنوعی: داروی خوشحالی در گذشته ناپدید شده و اکنون من با ساختن لحظات شاد، از غم رهایی یافته‌ام.

هوش مصنوعی: زیرا مانند گل که در گنبدی ناپایدار است، کارهایی که من تحت گنبد بزرگتر انجام دادم، بی‌دوام و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای اشک ریختم که از آن، عهد و پیمانی برای گردن دنیا برقرار کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که با سه شش که نشانهٔ گذشت زمان است، به یاد خاطرات گذشته‌ام می‌افتم و اکنون دو را در آغوش دارم و با کم و کاستی‌ها زندگی را ادامه می‌دهم.