هوش مصنوعی: در زمان شادی و سرمستی، چون صبح سرد در فصل گرم می‌آید، دم را کوتاه کن و به جای آن برایم شراب بیاور و غم را از خود دور کن.

هوش مصنوعی: چند بار می‌خواهی از من بخندی در حالی که من در بهت گریه‌ام؟ گریه‌ام همچون شمعی است که نور می‌افکند و صبح را می‌بیند.

هوش مصنوعی: عشق تو هیچ تأثیری بر اراده‌ام ندارد، پس بیا و آن موی پریشانم را با جام می پر کن تا به سر برسانم.

هوش مصنوعی: شراب را از خروس ده می‌نوشی، مانند پرنده‌ای که از نازکی و لطافت او یاد می‌شود. اکنون گوش کن که خروس صبحانه را دوباره فریاد می‌زند و پرهای خود را می‌گسترد.

هوش مصنوعی: من مانند پیاله‌ای بدون تو، خون دل ریختم و وقتی تو وارد شدی، از من خواستی که خون پیاله را بی‌دل برسانم.

هوش مصنوعی: تو که خاک من هستی، چرا به من آسیب می‌زنی؟ چرا آب را به کاسه سرم می‌ریزی و به من ظلم می‌کنی؟

هوش مصنوعی: از من شمعی نخواه، زیرا من مانند شمعی هستم که روز را می‌گذراند و تا شب می‌سوزد و تا سحر نیز ادامه دارد.

هوش مصنوعی: نقل من را بازگو کن که چرا بوسه‌ای می‌زنیم. لبخند تو معنای شیرینی را به همراه دارد، مانند پسته‌ای که از شکر درست شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه من از تو چیزی ندارم، ولی با وجود این، در این دنیا فقط لب‌های خشک و چشمان تر نصیب من شده است.

هوش مصنوعی: من که همچون دستی سوخته تو را دارم، چرا در هر نفسی که می‌کشم، حال دلم را بدتر می‌کنی، مثل پای سوخته‌ای که به سگ می‌خورند؟

هوش مصنوعی: به دنبال طلا مانند آبی هستی که خود را به آب می‌سازد؛ اما بدان که او که به تو مانند نقره‌ای رفتار می‌کند، دل من را مانند آب طلا می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق تو چنان مرا گرفته که در دل یکدلی دارم و حتی با وجود صدها غم و اندوه، غمی حس نمی‌کنم؛ زیرا اگر شاه به سمت ما نگاه کند، همه چیز دگرگون می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف مقام و جایگاه والای یک شخصیت بزرگ پرداخته است. به نوعی شاهدیم که او در مرتبه‌ای بسیار بلند قرار دارد، مانند یک پادشاه در آسمان که در یک مکان با عظمت و با کرم و بخشندگی خود، بر هنر و زیبا شناسی جهان حاکم است. چنین شخصیتی در حقیقت نمادی از کمال و هنر است که دیگران را به خود جلب می‌کند.