هوش مصنوعی: شب گذشته، مانند پرنده‌ای که در سکوت شب فریاد می‌زند، ناله‌ای از دل برآوردم و کلام خاموشی را از زبانم گرفتم.

هوش مصنوعی: صبح، آسمان با رنگ طلایی خود پوشیده است و مانند سینی آسمانی، زیبایی‌هایش را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در شب، زاغی که در آشیان خود نشسته بود، زمانی که صبحگاه را نشان داد، از آشیان خود بیرون رفت.

هوش مصنوعی: آن که ضعیف و ناتوان بود، به خود زحمت داد تا بر روی بالشی نشسته و در درازای شب، خود را از سر بالین قیروان دور کند.

هوش مصنوعی: به خاطر لبخندی شکرین، صبح گل سنبل را از روی گل ارغوان چید.

هوش مصنوعی: سایبان و پوشش بدی از آفتاب است، اما سایه‌بان از دنیا برچیده شده است.

هوش مصنوعی: آسمان بانگ صبح را شنید و از میان جمعیت، زحمت ذکر و دعا را برداشت.

هوش مصنوعی: دل به شوق و وجد افتاد و چشم‌ها به خاطر شادی و سرخوشی اشک ریختند. عقل بر عقلانیت خود خط بطلان کشید و محفل را برای جشن و سروری فراهم کرد.

هوش مصنوعی: صبح هنگام که آفتاب با شتاب برمی‌خیزد، ستاره زهره نیز در آسمان خود را نمایان می‌کند.