هوش مصنوعی: تفکری در دل من به وجود آمده است که می‌خواهم همه چیز را به هم بریزم. می‌خواهم تسبیح و سجاده‌ام را کنار بگذارم و از قالب‌های معمولی خود خارج شوم.

هوش مصنوعی: من به چوب عصا ضربه می‌زنم و لباس رنگارنگم را پاره می‌کنم، بی‌آنکه به خودم فکر کنم، این خانه را زیر و رو می‌کنم.

هوش مصنوعی: من خود را به دشت می‌برم و از هرچه که هستم جدا می‌شوم. برای این که این خون را بخورم، باید بر این نفس و خواسته‌هایم تسلط پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من از میخانه جامی می‌نوشم که با کمال اطمینان می‌دانم از آن است. بی‌توجه به دنیا، می‌خواهم به آرامش برسم و زندگی‌ام را به آتش بکشم.

هوش مصنوعی: امروز به قدری تحت تأثیر دوستم قرار می‌گیرم که مانند مجنون تنها به بیابان می‌روم و با حالتی سرخوش و بی‌خودی صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که خود را به نمایش می‌گذارم، دل بیمارم تاب این را ندارد. من با جانم به جسمم پیوسته‌ام و در آستانه از دنیا رفتن، همچنان نغمه‌ای سر می‌زنم.

هوش مصنوعی: با همراهی دوست، پر از محبت شدم و به سوی او می‌روم. از اینجا از تنهایی دور می‌شوم و سر و صدا و شادی را به همراه می‌آورم.