ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۶۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای روح روان که فارغ از این بدنی</p></div>
<div class="m2"><p>جویای عزیزکردهٔ خویشتنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی</p></div>
<div class="m2"><p>من فرزندم تو مادر ممتحنی</p></div></div>

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۶

شمارهٔ ۶۹

ای روح روان که فارغ از این بدنی
جویای عزیزکرده خویشتنی
ای خفته به خاک  من تو هستم تو منی
من فرزندم تو مادر ممتحنی

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به ارتباط عمیق بین روح و بدن اشاره می‌کند. او روح را مخاطب قرار می‌دهد و می‌گوید که این روح جویای ذات خویش است. همچنین بیان می‌کند که او و روح یکدیگر هستند و او خود را فرزند روح می‌داند.

شمارهٔ ۶۷

شمارهٔ ۶۸

هوش مصنوعی: ای جان عزیز که از قید بدن آزاد هستی و در جستجوی محبوب واقعی خود هستی.

ای روح روان که فارغ از این بدنی

جویای عزیزکردهٔ خویشتنی

هوش مصنوعی: ای کسی که در خاک خوابیده‌ای، من تو هستم و تو نیز من هستی. من فرزند تو هستم و تو همچون مادری برای من هستی که در امتحانی سخت قرار داری.

ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی

من فرزندم تو مادر ممتحنی

شمارهٔ ۶۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده