ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست</p></div>
<div class="m2"><p>چشمی به ره و سبزه‌ عصایی در دست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویی مجنون به انتظار لیلی</p></div>
<div class="m2"><p>از گور برون آمد و بر سبزه نشست</p></div></div>

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۳

شمارهٔ ۷ - در مدح ستارخان

بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست
چشمی به ره و سبزه  عصایی در دست
گویی مجنون به انتظار لیلی
از گور برون آمد و بر سبزه نشست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به منظره‌ای در دشت اشاره می‌کند که نرگسی خوشبو و زیبا در آن به چشم می‌خورد. نرگس همچون مجنونی است که در انتظار لیلی خود، از گور بیرون آمده و بر روی سبزه نشسته است. این تصویر حالتی عاشقانه و پر از انتظار را تداعی می‌کند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: به دشت نگاه کن، نرگسی سرشار از شوق و شادابی با چشمی به راه و گیاهی سبز به عنوان عصا در دست دارد.

بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست

چشمی به ره و سبزه‌ عصایی در دست

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد مجنون، در حال انتظار لیلی، از خاک بیرون آمده و بر روی چمن نشسته است.

گویی مجنون به انتظار لیلی

از گور برون آمد و بر سبزه نشست

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده