ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از دامن کوه لاله ناگه برجست</p></div>
<div class="m2"><p>گلگون‌رخی و تیشهٔ سبزی در دست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با فرق سر دریده گویی فرهاد</p></div>
<div class="m2"><p>از خاک برون آمد و بر سنگ نشست</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 6964 - ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۳

شمارهٔ ۶

از دامن کوه لاله ناگه برجست
گلگون رخی و تیشه سبزی در دست
با فرق سر دریده گویی فرهاد
از خاک برون آمد و بر سنگ نشست

هوش مصنوعی: این شعر به تصویر کشیدن یک لحظه زیبا و شگفت‌انگیز است. این لحظه، ظهور شخصیتی است که با چهره‌ای گلگون و تیشه‌ای سبز در دستانش از دامن کوه بیرون می‌آید. او همانند فرهاد، قهرمان افسانه‌ای، به نظر می‌رسد که از زمین برخاسته و بر سنگی نشسته است. این توصیف، حس قدرت و زیبایی را در کنار هم نشان می‌دهد.

شمارهٔ ۴

شمارهٔ ۵

هوش مصنوعی: ناگهان از دامنه کوه، دختری زیبا با چهره‌ای همچون گل ظاهر شد، که در دستش تیشه‌ای سبز رنگ داشت.

از دامن کوه لاله ناگه برجست

گلگون‌رخی و تیشهٔ سبزی در دست

هوش مصنوعی: گویی فرهاد، با سر شکسته و زخمی، از زمین بیرون آمده و بر روی سنگی نشسته است.

با فرق سر دریده گویی فرهاد

از خاک برون آمد و بر سنگ نشست

شمارهٔ ۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده