ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی طلب روزی ننهاده کنیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آخر که گل ما به سبو خواهد رفت</p></div>
<div class="m2"><p>کن فکر سبویی که پر از باده کنیم</p></div></div>

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۳

شمارهٔ ۵۱

برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم
تا کی طلب روزی ننهاده کنیم
آخر که گل ما به سبو خواهد رفت
کن فکر سبویی که پر از باده کنیم

هوش مصنوعی: این شعر به دعوت به برخاستن و آزاد شدن از غم و اندوه می‌پردازد. شاعر از شنونده می‌خواهد که دیگر در انتظار روزی نماند و به زندگی و لذت‌های آن توجه کند. او به این نکته اشاره می‌کند که زمان به سرعت می‌گذرد و باید از زیبایی‌ها و خوشی‌های زندگی بهره‌برد. در نهایت، این شعر تأکید می‌کند که باید به فکر خویش بود و از لحظات خوش زندگی بهره‌مند شد.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: بیا از خواب غم بیدار شویم و خود را آزاد کنیم. تا کی باید به دنبال روزی باشیم بدون اینکه تلاشی کنیم؟

برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم

تا کی طلب روزی ننهاده کنیم

هوش مصنوعی: در نهایت، گل زیبای ما خواهد رفت و باید به فکر ظرفی باشیم که پر از شراب کنیم.

آخر که گل ما به سبو خواهد رفت

کن فکر سبویی که پر از باده کنیم

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده