ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون شمع بسی رشتهٔ جان سوخته‌ایم</p></div>
<div class="m2"><p>آتش به دل سوخته افروخته‌ایم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد دامن از اشگ دیده اندوخته‌ایم</p></div>
<div class="m2"><p>یک سوز ز پروانه نیاموخته‌ایم</p></div></div>

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۶

شمارهٔ ۴۷

چون شمع بسی رشته جان سوخته ایم
آتش به دل سوخته افروخته ایم
صد دامن از اشگ دیده اندوخته ایم
یک سوز ز پروانه نیاموخته ایم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از سوختن جان و دل خود به خاطر عشق و احساسات عمیق می‌گوید. او به مانند شمعی که می‌سوزد و رشته‌های جانش را می‌سوزاند، با درد و اندوه زندگی را سپری کرده است. شاعر همچنین اشاره می‌کند که در طول این تجربه، اشک‌های زیادی جمع کرده و سوزش و درد را مانند پروانه‌ای که به شمع نزدیک می‌شود، نچشیده است. به طور کلی، شعر از عمق احساسات و رنج‌های عاشقانه صحبت می‌کند.

شمارهٔ ۴۵

شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: ما مانند شمع، به خاطر عشق و احساسات خود، زخم‌های زیادی داریم و در دل‌های آسیب‌دیده‌مان شعله‌ای از عشق روشن کرده‌ایم.

چون شمع بسی رشتهٔ جان سوخته‌ایم

آتش به دل سوخته افروخته‌ایم

هوش مصنوعی: ما صد دامن از اشک دیده‌ایم و جمع کرده‌ایم، اما هنوز یک شعله از پروانه را یاد نگرفته‌ایم.

صد دامن از اشگ دیده اندوخته‌ایم

یک سوز ز پروانه نیاموخته‌ایم

شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده