"چه جمهوری شود آقای دشتی؟" (پرسشی خطاب به مرحوم دشتی، یعنی "آقای دشتی! این چه جور جمهوریی خواهد شد؟") صحیح است، نه "چو جمهوری...".

"تدیّن، کهنه-الدنگِ قلندر...." به جای "ببین آن کهنه الدنگِ قلندر..." صحیح است. مرحوم تدین مدتی رییس مجلس شورای ملی بود.

"بباید جست از دستِ طلبکار" به جای "از دست طدکار" صحیح است.

"به سردارِ سپه گوید به اصرار" به جای "به سردار سپه گو به اصرار"، یعنی مرحوم "دبیر اعظم بهرامی این حرف را با اصرار خطاب به سردار سپه می گوید."

"ز کردستان و کرمانشاه و گیلان" به جای "زیردستان و کرمانشاه و گیلان" صحیح است.

"بَرَد گر شومیاتسکی سوءظن را" به جای "بود گر شومیاتسکی سوءظن را" صحیح است، یعنی اگر شومیاتسکی سوءظن ببَرد..

"به سوی رودِهِن آخر روان شد" به جای "به سوی رود هن آخر روان شد". رودهن نام روستایی (اکنون شهری) نزدیک تهران بود که رضاخان به حال قهر از مجلس به آنجا سفر کرد.

تمامی حاشیه های فوق به استناد به نسخه این شعر، مندرج در کتاب "تاریخ بیست ساله ایران" نوشته مرحوم حسین مکّی، و با کمک آگاهی مختصر اینجانب از تاریخ معاصر ایران نوشته شده است.

سایت محترم گنجور!
با سلام و تشکر فراوان از زحماتتان.در واقع جمهور نامه از آثار شاعر شهید میرزاده عشقی است.
دربحبوحه پایان غائله جمهوری‌خواهی سروده مفصلی تحت عنوان "جمهوری‌نامه" بر روی کاغذ آمونیاک چاپ و در صدها نسخه به طور مخفیانه منتشر شد و به دهها برابر قیمت در میان مردم دست به دست گشت، این سروده معرف روند شکل‌گیری غائله جمهوری‌خواهی و اهداف و مقاصد شومی بود که در پس پرده توطئه نهفته بود. این اشعار بسیار نغز، زیبا و صریح که در 15 فروردین 1303 در تهران منتشر شد، در آغاز امر سراینده آن آشکارا نبود، اما بعدها و پس از ترور و قتل میرزاده عشقی شاعر، نویسنده و روزنامه‌نگار وطن‌پرست و نام‌آور کشور توسط عوامل رضاخان، معلوم گردید، که این اشعار توسط این شاعر بلندمرتبه که نهایتاً جانش را بر سر آزادیخواهی و مخالفت با رضاخان و مداخله‌گران خارجی (و عمدتاً بریتانیا) از دست داد، سروده شده است.
با تشکر

"ز حلاج و ز رواس و ز مسمار" اشتباه بوده درست آن به شکل زیر است "ز حلاج و ز رواس و ز سمسار"

"ببین آن کهنه الدنگ قلندر" به شکل "تدین کهنه الدنگ قلندر" می باشد

شکر، آخر گشتم آگه: بد به از بدتر بُوَد !
ارج دارد چاله بر چَه، بد به از بدتر بود !
بر چهل نزدیک شد سن، من دگر فرزانه ام
خود به "اصلاح" آمد این ره: بد به از بدتر بود !
چون به جهد و علم نتوان لایق و سروَر شدن،
شه گدا گشت و گدا ...، بد به از بدتر بود !
زان که حُکماً تب نمودن، خود ز مردن بهتر است
می نخواهم خوب را، نه: بد به از بدتر بود !
عُمر خود اسراف بنمایم برای پیشرفت؟!
دردسر نبوَد موجّه: بد به از بدتر بود !
دل به دریا برزنم تا چاره سازم!؟ بی خیال..
نیست دریا را سر و ته: بد به از بدتر بود !
از برای رفع مشکل، نسخه عالی داده ام!!
نمره ام ده باشد از ده: بد به از بدتر بود !
تا رها گردی از این سردرگمی ها، هِی نگو:
گاه بَه بَه، گاه اَه اَه، : بد به از بدتر بود !
نادر آخر تا به کِی در گِل بمانی همچو ...!
با بدان آمیز و برجَه! : بد به از بدتر بود !

در بیت: تقلاها نماید اندر این بین/ جلنبر زادۀ شیخ العراقین
مقصود از شیخ العراقین، همان شیخ العراقین مازندرانی، فقیه و حکیم و روحانی مشروطه خواه ایرانی است که جلنبر زادۀ او همان فرزندش، یعنی زین العابدین رهنما است که علیه رضا شاه فعالیت می کرد و مغضوب وی بود. در بند پیشین نیز، بهار به این رهنما اشاره کرده و گفته است: از ایران رهنما گشته روانه...»
جلنبر نیز به ضم جیم و لام و با، به معنای شخصی است که لباس مندرس و پاره بر تن دارد.

شاعر این منظومه میرزاده‌ی عشقی است و نه ملک‌الشعرای بهار!

منظور شاعر از
علمدارش بود شیطان رشتی چیه؟
خطاب ب کی گفته؟

در شعر اصلی «رضا خان کهنه الدنگ قلندر» هست که اینجا به اشتباه ببین آن کهنه الدنگ قلندر آمده و این شعر هم از مرحوم میرزاده عشقی هست

اصلا چنین زبانی، زبان شعر ملک الشعرا نیست. احتمالا برای همان میرزادۀ عشقی باشد.