هوش مصنوعی: در خیابان باغ، در فصل بهار، آن حیوان بی‌ادب و بی‌شرم، در حال گشت و گذار بود.

هوش مصنوعی: چند بلبل از پشت گراز به سر شاخه گل می‌خوانند.

هوش مصنوعی: گاهی شعرهای طولانی و عمیق و گاهی هم اشعار کوتاه و لطیف می‌سرودند.

هوش مصنوعی: در پی قدرت و خشونت یک فرد مغرور، شعری سروده شده است که به نوعی به او پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: یکی از آنها آواز خوشی داشت و دیگری صدای پادشاهی و با عظمت.

هوش مصنوعی: پرندگان گاهی بر روی شاخه‌ها و گاهی در ساقه‌ها می‌نشینند و به شیوهٔ عاشقان آواز می‌خوانند.

هوش مصنوعی: گاهی از باغ گل بیرون می‌آمدی و به خاک می‌افتادی، گاهی هم زیر ساقه‌ای درخت می‌افتادی.

هوش مصنوعی: خوک نادان به عادت‌های افراد نادان، خوشحال و شاداب است و از آهنگ‌های قوال لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: او به نشانه تحسین سرش را تکان داد و گوشش را گوش داد و در نهایت خود را آرام و راحت خواباند.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات با تکان دادن سرت، مهارت‌ها و دانش‌های خود را به نمایش گذاشتی.

هوش مصنوعی: پرندگان اما از آن راز بی‌نیازند و نیازی به پذیرفتن یا رد کردن آن ندارند.

هوش مصنوعی: آن‌ها به دنبال او می‌رفتند زیرا این افراد فقیر و گرسنه بودند.

هوش مصنوعی: او با نیروی خود زمین را شکافت تا ریشه‌های لاله و نسرین آسیب دیدند.

هوش مصنوعی: تو از آن شکاف‌ها بیرون آمدی، کرم‌هايی نرم و لطیف با رنگ‌های زرد و سفید.

هوش مصنوعی: پرندگان عاشق گل‌ها، غذای خود را می‌خوردند و همه دور هم بر روی خوک صبحانه می‌خوردند.

هوش مصنوعی: افرادی که نادان هستند و به جایگاه و ارزش رسیده‌اند، نه به خاطر شایستگی خود، بلکه به خاطر ترفندها و کارهای غیر اخلاقی.

هوش مصنوعی: پرندگان در حضور آن‌ها آواز می‌خوانند، تا این‌که تدبیری برای تأمین آب و دانه‌ای بیندیشند.

هوش مصنوعی: خوک نادان در میان گل‌ها و لاله‌ها در حال زیر و رو کردن زمین است.

هوش مصنوعی: لقمه‌های بزرگ ممکن است باعث شود که تکه‌های کوچک‌تری از آن بریزد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ها تکه‌های کوچک غذا را جمع‌آوری می‌کنند و به خاطر فرزندانشان خرج می‌کنند.

هوش مصنوعی: خوانندگان با عطر خوش چمن به مدح و ستایش بزرگ‌منشان می‌پردازند.

هوش مصنوعی: احمق‌ها این کار را به عنوان شوخی می‌گیرند و از ویژگی‌های خاص خود بر خود می‌بالند.

هوش مصنوعی: اما غافل نباش که غیر از افسوس و تمسخر، چیز دیگری وجود ندارد.