هوش مصنوعی: در داستان‌های کنفوسیوس، حکایتی هست که به دل‌ها و طبیعت انسان‌ها نزدیک و آشنا است.

هوش مصنوعی: روزی رهبر نیکوکاران با همراهانش از مسیری عبور می‌کرد.

هوش مصنوعی: یک صیاد در آن منطقه تعدادی پرنده کوچک را دیده که به هم بسته شده‌اند.

هوش مصنوعی: پرندگانی که در قفسی قرار دارند، جفت‌جفت کنار هم نشسته‌اند و با شادی بال می‌زنند.

هوش مصنوعی: هر لحظه پرندگان در قفس به هم می‌زنند و ناله می‌کنند.

هوش مصنوعی: بیهوده وقت را هدر ندهید، زیرا شخص خردمند چین به درستی می‌داند که شکارچی چه می‌گوید و به چه نکاتی توجه دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در جمع پرندگان می‌بینم، همه آن‌ها را جوان و تازه‌نفس می‌یابم.

هوش مصنوعی: چرا این گروه اسیر، نه در میانشان فردی تمام و کمال وجود دارد و نه کسی مسن و سالخورده؟

هوش مصنوعی: صیاد به حکیم همام می‌گوید: ای حکیم، مرغ‌ها هرگز در دام نیفتاده‌اند.

هوش مصنوعی: آن‌ها دام را می‌بینند و از آن دوری می‌کنند، و دانه را مشاهده می‌کنند و به آن طمع می‌کنند.

هوش مصنوعی: جوانانی که با تجربه‌ها و بزرگترها همراه می‌شوند و از آن‌ها بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: همه چیز به خاطر وجود بزرگ‌ترها و تجربه‌های آن‌هاست که ما می‌توانیم درک کنیم و راه‌های درست را پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: از خطرات بزرگ و سختی‌ها، افرادی سالم و پیروز بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: اما کسانی که خودرأی و نادان هستند، نصایح و تجربیات بزرگ‌ترها را نمی‌پذیرند.

هوش مصنوعی: به طور خودجوش و بدون برنامه‌ریزی، به هر سمتی در حال حرکت هستند و همه با صدای بلند می‌گویند: «به سوی کوه برو!»

هوش مصنوعی: در جوانی ممکن است انسان به ناراحتی و نگرانی گرفتار شود و به تله‌های زندگی بیفتد.

هوش مصنوعی: آنها به اندوه و ناراحتی دچار می‌شوند و مانند شکار در دام مشکلات گرفتار می‌شوند.

هوش مصنوعی: ناگهان در حین سخنرانی، استاد دید که مرغی پیر در قفس بسته شده است.

هوش مصنوعی: به صیاد نگاه کرد و پرسید: آیا این پرنده پیر و سالم نیست؟

هوش مصنوعی: صیاد گفت که این پرنده به خاطر بخت بدش از راه نور و روشنی دور شده و در غفلت به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: پیرمرد که موهایش سفید شده، از جوانی خود بیرون آمده است و با جوانان و تازه‌واردان در حال قدم زدن و لذت بردن است.

هوش مصنوعی: وقتی که تجربه‌ام را از دست داده‌ام، حالا به چیزی تبدیل شده‌ام که در پیری و دلتنگی گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند مرغی کهن‌سال شدم، در حالی که با جوانان و بی‌تجربه‌ها همراه شدم و در دام گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: من از جمله قاضیان بودم که دارای ویژگی‌های برجسته‌ای بود و دولت مرا ارجمند و عزیز شمرد.

هوش مصنوعی: روزی از روزهای نامساعد و بدی، چند کشاورز به‌طور ناگهانی از راهی وارد شدند.

هوش مصنوعی: از سرزمین‌های دور به سمت ری حرکت کردند و در خانهٔ بنده مهمان شدند.

هوش مصنوعی: حاکم روستا به خاطر تکبرش، به زور ملک مردم را تصاحب کرده بود.

هوش مصنوعی: همه به خاطر تجاوزات، برای سرتیپ یک نامه رسمی ترتیب داده بودند.

هوش مصنوعی: عده‌ای به نزد من آمدند و خواستند که گواهی یا نامه‌ای برایشان بنویسم.

هوش مصنوعی: من به خاطر نادانی‌ام، از رازهای پنهان بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: من در آن ماجرا بدون هیچ تصوری و فقط به خواست خدا بودم که شاهد آن حوادث شدیم.

هوش مصنوعی: من شهادت خود را به ثبت رساندم و آثار ننگین خود را هم مشخص کردم.

هوش مصنوعی: کشاورزان از پیدا کردن این هدیه ارزشمند بسیار خوشحال شدند چون آن را با قیمت مناسب دریافت کردند.

هوش مصنوعی: به نظر آن‌ها، این بزرگ (شخص مهم) می‌تواند مشکلات و چالش‌های زندگی‌شان را حل کند و از گرفتاری‌ها رهایی‌شان بخشد.

هوش مصنوعی: اما غافل نباش که به خاطر این گناهان، تعداد خرها بیشتر شده است.

هوش مصنوعی: داستان کوتاه است وقتی که شخصی امیر در مجلسی، شاهدی از من پیر را مشاهده می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که شخصی نسبت به پیرمردی که به نظر احمق می‌رسد، سوال می‌کند و به این موضوع اشاره می‌کند که اگر او تنها شاهد است، نباید به عنوان قاضی به حساب آید. به عبارت دیگر، تجربه و دانش کافی برای قضاوت ندارد و فقط نظاره‌گر است.

هوش مصنوعی: قاضی که وابسته به مزد و مواجب است و بی‌توجه و نادان است، برای شهادت دادن علیه فرمانروا آماده می‌شود.

هوش مصنوعی: ما از قضاوت او راضی نیستیم، زیرا خر جولا بهتر از چنین قاضی است.

هوش مصنوعی: زننده، شخصی را که در مرتبه‌ای بلند و با عظمت قرار دارد، به دلیل برخی شرایط، در مکانی محدود و بی‌اهمیت قرار داده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی کلاهم را برمی‌دارم، نشان می‌دهد که قاضی نیستم و از این ماجرا ناراضی‌ام.

هوش مصنوعی: حقیقت همین است، هرچند که تلخ باشد و سرنوشت سختی به دنبال داشته باشد.