هوش مصنوعی: دو به اندازهٔ یک است، اما کمی بیشتر از آن فضا دارد.

هوش مصنوعی: دیوار او به سیاهی زغال نیست، بلکه تیغه‌ای است که بین محبس و بی‌مبالاتی قرار دارد.

هوش مصنوعی: بر سقف این مکان یک روزنه وجود دارد که از آنجا نور به درون می‌تابد و باعث روشن شدن فضای درونی می‌شود، در حالی که این مکان به نوعی زندان محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: بر روی این در، پنجره‌ای وجود دارد که از هر طرف باد و هوا به درون می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر در مکان خاصی نشسته‌ای، همانند این است که در ظرفی خاص قرار داری. در واقع، ایراد و ویژگی‌های آن مکان به تو ارتباط می‌یابد.

هوش مصنوعی: زندان قصر نسبت به شهر بهتر است، چون از نور و پاکیزگی بیشتری برخوردار است.

هوش مصنوعی: آن کسی که این ساختمان را ساخته، در شهر زندگی می‌کند و با مردم آنجا رابطه خوبی ندارد.

هوش مصنوعی: در درون او نور شمس وجود ندارد، همان‌طور که آفتاب در این بنا حضور ندارد.

هوش مصنوعی: هر دو گروه، خدمت‌گزاران و خدمت‌گیرندگان، از نور و برکت الهی به دور هستند.

هوش مصنوعی: اگر حال رؤسای جامعه اینگونه باشد، وضعیت زندانیان چگونه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: مرا از آن محیط پست و سطحی رنگ و روی آن روز جدا کردند.

هوش مصنوعی: در این زمان، یک فضای مخصوص و منحصر به فرد برای من در گوشه‌ای آرام و دلنشین فراهم شده است.

هوش مصنوعی: یکی از دوستان نیک‌سرشت، در برابر امیر، شجاعت و استقامت از خود نشان داد.

هوش مصنوعی: این موفقیت من به خاطر پایداری و حمایت اوست. آیا کسی بهتر از دوست در روزهای سخت وجود دارد؟

هوش مصنوعی: این اتاق به خاطر من به «بیت عاتکه» تبدیل شده است و این اتفاق نتیجه‌ی خیر و برکت خاندان برامکه است.

هوش مصنوعی: من خود این اتاق را دیده‌ام و در آنجا دو یا سه بار حضور داشته‌ام، اما هیچ‌گاه گناهی نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: ما یک سفر را به عنوان راهنما آغاز کرده بودیم و از جمله کسانی بودیم که به دلیل یک کودتا به اسیری در آمده بودیم.

هوش مصنوعی: سید هاشم بدجنس و ساعت‌ساز، هر دو در یک قفس و در کنار هم زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: یک بار در این اتاق «تیمورتاش» را دیدم.

هوش مصنوعی: دوباره به دور در ورودی، به خاطر دشمنی و نیت‌های منفی تجمع کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: مدت پانزده روز در زندان بودم و اکنون در این اتاق زندانی شده‌ام.

هوش مصنوعی: باز هم در این بار، بخت بد بدون هیچ اشتباه و گناهی مجدداً در این اتاق مرا از راه می‌اندازد.

هوش مصنوعی: این اتاقی است که به خیابان پر جنب و جوش و شلوغی نگاه می‌کند، از صبح تا عصر پر سر و صداست.

هوش مصنوعی: وقتی از زندان آزاد شوی و به سمت خیابان نگاه کنی، صدای زیبای چهره‌ات را می‌شنوی که به تو پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر ما سرمایه‌هایمان را در بانک نگه دارید، چه زمانی می‌توانیم در مقابل بانک قرار بگیریم؟

هوش مصنوعی: اگر من صاحب بانک می‌شدم، مانند یک پادشاه زندگی می‌کردم و نه اینکه تنها به این بانک خشک و بی‌روح در ذهن مردم اکتفا کنم.

هوش مصنوعی: به علم و هنر تکیه کردم و بر ثروت و جواهرات تکیه زدم.

هوش مصنوعی: من مرکز و منبع دانش و ادب هستم، در حالی که او منبع ثروت و جواهرات است.

هوش مصنوعی: وارث این بانک باید کار آن را به پایان برساند، تا بانک من برای همیشه پایدار بماند.

هوش مصنوعی: وقتی که من و او از این مکان دور شویم، صدای او همچنان در گوش من باقی می‌ماند و صدای من هم از او فراموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: صدای من نور بخش و روشنگر است، اما صدای او آتش و خشم است. نور من نشانه‌ی نام و افتخار است، در حالی که آتش او به نوعی ننگ و عیب تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: زمانی خواهد آمد که حقیقت مشخص خواهد شد و همه متوجه خواهند شد که چه کسی به فریب و چاپلوسی دچار شده است، چه من و چه او.

هوش مصنوعی: مال و قدرت از تو فاصله می‌گیرند، چیزهایی که با تو هستند، فقط رفتار و کردار توست.

هوش مصنوعی: آنکه نامش باعث می‌شود دیگران احترام و شرف پیدا کنند، از او ارزش و بزرگی ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: زیرا بدون تردید، ارزش و مقام و افتخار در اینجا وجود دارد.