ملک‌الشعرا بهارشمارهٔ ۱۶۵ - آسمان پیما
ویحک ای مرغ آسمان پیمای
از بر بام آسمانت جای
تو همایی که گفته‌اند از پیش
که هما آیتی بود ز خدای
میغ پیکر یکی هیونی تو
سر میغ سیه سپرده بپای
سایه‌افکن به ما که سایهٔ تو
بس مبارک بود چو فرّ همای
شمارهٔ ۱۶۴ - جواب روزنامه انگلیسی شرق نزدیک: گویند مرکز وطن ما بود خرابشمارهٔ ۱۶۶ - جواب به افسر: افسرا قطعهٔ تو را خواندم
اطلاعات
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب شعری: قطعه
منبع اولیه: پروژهٔ بازبینی OCR
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
ویحک ای مرغ آسمان پیمای
از بر بام آسمانت جای
هوش مصنوعی: ای پرنده ای که در آسمان پرواز می‌کنی، از روی بام آسمانت دور نشو و در جای خود باقی بمان.
تو همایی که گفته‌اند از پیش
که هما آیتی بود ز خدای
هوش مصنوعی: تو همان کسی هستی که پیش از این گفته‌اند، که هما نشانه‌ای از جانب خداوند است.
میغ پیکر یکی هیونی تو
سر میغ سیه سپرده بپای
هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره به زیبایی و لطافت یک دختر است که مانند ابر یا غباری لطیف و دلنواز به نظر می‌رسد. در ضمن، زیبایی او به قدری است که می‌توان آن را با رنگ سیاه عمیق شب مقایسه کرد، به طوری که وجودش در دل‌جایی خاص و زیبا قرار داده شده است.
سایه‌افکن به ما که سایهٔ تو
بس مبارک بود چو فرّ همای
هوش مصنوعی: سایهٔ تو بر سر ما افتاده و این سایه برای ما بسیار خوشایند و مبارک است، مانند شکوه و جلال پرنده‌ای بزرگ.