هوش مصنوعی: حسین باعث شد که صبر و آرامش من از دل من برود و دیگر نتوانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: او با قلم گرم و پرشورش، به خاکی که ظلم و ستم دیده است، آب من را جاری کرد.

هوش مصنوعی: در مدت ده سال، او کتاب من را به من نداد و به خاطر او، تمام زندگی‌ام زیر سوال رفت.

هوش مصنوعی: به دلیل دیدن من، سرچشمه‌ام به بی‌نهایت تبدیل شد و حالا همان سرچشمه برای من مانند سرابی است که به نظر می‌آید اما وجود واقعی ندارد.

هوش مصنوعی: من نامه‌ای به او نوشتم به‌صورت محرمانه و پس از آن کتاب من به او رسید.

هوش مصنوعی: گفتم که این فرد نیکوکار و بخشنده در زمان‌های سخت و قحطی، همانند ابر من است.

هوش مصنوعی: معمار محبت و لطف او می‌تواند بنای ویران شده من را احیا کند و به آن جانی دوباره بخشد.

هوش مصنوعی: اگر در دوران جاهلی مرتکب اشتباهاتی شده‌ام، عفو و بخشش تو از آن آگاهی ندارد و حجاب من نمی‌تواند مانع آن باشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌گاه به من نگو چرا در شعر و نثر، به وضوح بی‌ادبی کرده‌ای؛ چون این دیگر به من مربوط نیست.

هوش مصنوعی: چون بعد از این شعر، شعرهای ستایش‌آمیز از دل من مانند آب جوشیده‌اند.

هوش مصنوعی: ظن و گمان من اشتباه بود و در نهایت ستاره بخت من به مانند شهابی درخشان ظاهر شد.

هوش مصنوعی: هم دوست از دست رفت و هم کتاب، که با سرکه به شراب تبدیل شد.

هوش مصنوعی: با وجود همه چیز، کسی در زمان گفت‌وگو با من جز شکایت و ناله چیزی نشنید.

هوش مصنوعی: با خواهش و ناچاری آن کتاب را فرستادی، زیرا تکاب من به شدت گران شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوری تو سیمی را نگرفتم، بلکه پیوندی از نزدیکی‌ام به تو در دل دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید بیرون بیاید و همچون ابر باران ببارد، زمین خالی و بی‌کشت من هم بهره‌مند خواهد شد.

هوش مصنوعی: دو نامه و دو رشته از جواهر را در پاسخ به خشم و نارضایتی من نوشته‌ای.

هوش مصنوعی: آن تکه زیبا و زیبا که تو درست کردی، مانند کلامی شیرین و دلنشین در پاسخ به من است.

هوش مصنوعی: من را به شدت خسته کرده و از دل آشفته‌ام انقلاب و دگرگونی‌هایم را گرفته است.

هوش مصنوعی: من آن کتاب را به تو تقدیم کردم تا تو بتوانی بگویی این کتاب مال من است.

هوش مصنوعی: اما من به درگاه تو می‌نگرم تا تو نیز به درگاه من بنگری.