ملک‌الشعرا بهارشمارهٔ ۱۱ - خانهٔ آخرت
بنده را جایگه دو داد خدای
هم بدین، نیک بنده را بنواخت
تا بدان جایگه کشاند جان
چون ازین جای تن همی پرداخت
چون در اینجاش خانه بایستی
هم در آنجاش خانه باید ساخت
ای دربغ آن که خانه ناکرده
هم به‌ناگاه مرگش اندر تاخت
کرد از این خانه جای خویش تهی
وندران خانه جای خود نشناخت
اطلاعات
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب شعری: قطعه
منبع اولیه: پروژهٔ بازبینی OCR
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
بنده را جایگه دو داد خدای
هم بدین، نیک بنده را بنواخت
هوش مصنوعی: خداوند به بنده‌اش مقام و منزلتی عطا کرد و به همین خاطر، بنده‌ی نیکو را بسیار مورد لطف و محبت قرار داد.
تا بدان جایگه کشاند جان
چون ازین جای تن همی پرداخت
هوش مصنوعی: تا آنجا که روح را می‌برد، همان‌طور که تن از این مکان جدا می‌شود.
چون در اینجاش خانه بایستی
هم در آنجاش خانه باید ساخت
هوش مصنوعی: برای اینکه بتوانی در جایی زندگی کنی، نیاز است که در جای دیگری هم کار و تلاش کنی تا برای خودت مکانی بسازی.
ای دربغ آن که خانه ناکرده
هم به‌ناگاه مرگش اندر تاخت
هوش مصنوعی: ای کسی که در زندگی هیچ کاری نکرده و خانه‌ای نیافریده، ناگهان مرگ با شتاب به سراغش می‌آید.
کرد از این خانه جای خویش تهی
وندران خانه جای خود نشناخت
هوش مصنوعی: او از این خانه بیرون رفت و کسانی که در آنجا بودند، جای خود را نشناختند.
خوانش ها
شمارهٔ ۱۱ - خانهٔ آخرت به خوانش عندلیب
حاشیه ها
1401/05/11 01:08
Mahmood Shams