هوش مصنوعی: در پایان از یاد تو، ای کودک مدرسه‌ای، از این دنیا جدا شدم و به عالم دیگری وارد شدم که تمام آن به تو اختصاص دارد.

هوش مصنوعی: عشق من و تو، ای ماه، از عجب و شگفتی خارج است؛ من انسانی با تجربه و سال‌ها زندگی هستم، در حالی که تو هنوز مانند یک کودک دبستانی به نظر می‌رسی.

هوش مصنوعی: عجبی نیست اگر من در عشق مانند مجنون بیشتر دچار شوم، زیرا که گاهی از سادگی و نادانی، عشق در دل یک بیابانی بیشتر از درک و آگاهی در شهری است.

هوش مصنوعی: تو نخستین و دومین در خوبی و زیبایی. ای دوم که بدون نخستینی و ای نخست که بدون دومی!

هوش مصنوعی: در آتش احساس عشق به تو در حال سوختنم و تو این را می‌بینی. از درد جدایی تو به شدت ناله می‌زنم و تو از آن باخبر هستی.

هوش مصنوعی: در عشق، پشیمانی جایی ندارد و اگر واقعی عاشق باشی، هرگز نباید از عشق خود ناراحت و دلخور شوی.

هوش مصنوعی: در دستان زیبای تو، افرادی سرگردان و آشفته‌اند، اما هیچ‌کدام از آن‌ها به اندازه من آشفته و پریشان نیستند.

هوش مصنوعی: تو در زیبایی و شایستگی بی‌نظیر هستی و من هم در هنر سخن‌گویی و بیان. تو خود دارای صفات نیکویی، و من نیز به توانایی در گفتار شناخته می‌شوم.

هوش مصنوعی: عزیزم، تو با جذابیت‌ها و ناز و کرشمه‌ات من را به بازی گرفته‌ای. تو مثل یک کودک قفقازی با شیطنت‌های خود دل من را می‌بری، اما من شخصیتی عاقل و زیرک از خراسان دارم.

هوش مصنوعی: وقتی تو به زیبایی و ناز خود می‌بالید، من نیز به خاطر اینکه تو را معشوق خود می‌دانم، احساس افتخار می‌کنم و از این موضوع خوشحال هستم.

هوش مصنوعی: عشق تو به راحتی از دل نخواهد رفت و همیشه در آن باقی می‌ماند.