هوش مصنوعی: ای هنرمند، تصویر آن راز پنهان را بکش و به دقت جزئیاتش را بررسی کن.

هوش مصنوعی: بگذار اشک‌هایت به راحتی از چشمانت سرازیر شوند و بعد آنقدر قوی و استوار باش که مانند یک درخت سرو، روح و وجودت را به جلو بکشانی.

هوش مصنوعی: اگر موی خامه‌ای به رنگ سرخ بر روی کاغذ حرکت کند، از این نکته شیرین بهره‌برداری کن و زبانش را ببند.

هوش مصنوعی: وقتی او مرا می‌بیند، از شرم صورتش را می‌پوشاند. اگر تو توانایی آن را داری که دستانش را به این زیبایی بگیری، این کار را بکن.

هوش مصنوعی: یا آن ابروانش را بکش از زندگی‌اش دور کن، یا اگر خواستی، طرح‌ها و نقش‌های زیبا بساز و ناز او را حفظ کن.

هوش مصنوعی: اگر آن بار سنگین و دلگیر را بر روی پاهایت بکشی و از خودت بگذرانی، دشواری‌هایش را نیز قبول کن و با شجاعت ادامه بده.

هوش مصنوعی: اگر چشمانت را برای یک لحظه ببندی، می‌توانی مانند او که مستی در چشمانش است، لذت ببری. اگر چشمانت را باز کنی، مانند من از درد و ناله‌اش رنج خواهی برد.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌دانی که غمزه‌اش چیست، من به دل خود از دل خود غمزه‌های جان‌فزایش را بیرون می‌کشم.