هوش مصنوعی: به او گفتم: در زمان وصل، ای زیبای دلربا، او پاسخ داد: حالا بمان تا روشن شود. من گفتم: از گلی که خار دارد. او گفت:

هوش مصنوعی: عزیزم در دوری تو هستی‌ام در تنگی، گفتم که جانم فدای توست. هرچند این هدیه‌ای که به تو می‌دهم در نظر تو بی‌ارزش است، ولی تو هم پاسخ دادی.

هوش مصنوعی: ای عاشقان! این زاری و ناله از ظلم و ستم کیست؟ گفتم: از ستم تو، ای معشوق بی‌رحم. او پاسخ داد:

هوش مصنوعی: عاشقان باید سختی‌ها را تحمل کنند. من پرسیدم: سختی عشق است؟ او پاسخ داد: از آن هم دشوارتر. من سوال کردم: دوری از معشوق؟ او گفت...

هوش مصنوعی: عاشق از درد و رنجی که می‌کشد می‌پرسد آیا این ناشی از ظلم و بی‌رحمی رقیب است؟ در پاسخ می‌شنود که نه، بعد می‌پرسد آیا نگرانی از اینکه معشوقش به دیگران نگاه می‌کند، این درد را به وجود آورده است؟ و دوباره پاسخی دریافت می‌کند.

هوش مصنوعی: بله، بله، گفتم: نمی‌توان به دیگران بی‌توجهی کرد، گاهی اوقات لازم است نگاهی به ما داشته باشند.

هوش مصنوعی: چشم سرشار از عشق و زیبایی من، تو را نیز همچون کسی می‌نوشانی که جامی در دست دارد. وقتی گفتم آیا کسی از میخانه با حال طبیعی و هشیاری بیرون می‌آید؟ او پاسخ داد:

هوش مصنوعی: آیا تیر عشق ما به تو اصابت کرده است؟ گفتم، جانا، من دل و احساس ندارم که در این وضعیت برایم مهم باشد، او پاسخ داد:

هوش مصنوعی: دل تو را از دستم بردند؟ گفتم آری. پرسید: این بی‌نظمی از کی بود؟ گفتم: از آن موی زیبا. گفت:

هوش مصنوعی: در دل حسی از آرزو و حسرت به وجود آمده است که قابل پنهان کردن نیست. مانند یک غنچه که در شرف شکفتن است، از درد دوری و جدایی آن گل زیبا سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: دلبر من صحبت کرد و گفت که «بهار» یعنی زمان زیبایی و شادابی. من هم به او گفتم که این یعنی روح و جان چیزی است که او گفته است.