هوش مصنوعی: شاهدی که به خاطر او چشم‌هایم اشک نمی‌ریزند، مانند بهاری است که هیچ بارانی در آن نمی‌بارد.

هوش مصنوعی: اگر در شب، چشمان ابری و گریان وجود نداشته باشد، در صبحگاه در باغ گل‌هایی شاداب و خندان نخواهیم داشت.

هوش مصنوعی: ای ابر سنگدل، چرا بر ما رحمت نمی‌کنی؟ دل‌های ما از شدت تشنگی پژمرده است و جانی در آن‌ها باقی نمانده.

هوش مصنوعی: اگر بر روی سبزه و گل‌های خوشبو محبت نکنید، در کنار جوی دیگری نیز سبزه و گل خوشبو نخواهید یافت.

هوش مصنوعی: آتش ظلم و ستم دشمن کافی است، دیگر به ما بدی نکن و حرارت نفرت خود را بر ما ندمید. به کسی که حتی نان خشک هم ندارد، گزندی نرسانید.

هوش مصنوعی: ای بهار، اگر واقعاً به حقیقت برسی، تو اولین کسی خواهی بود که باران سنگ بر چنین شهری می‌بارد، شهری که در آن هیچ انسانی نیست.