این غزل را بهار بربستر بیماری سل در یکی از بیمارستانهای سوئیس سروده و گویا آخرین اثر اوست .

البته میدانم که تمام خواندگان این شعر معترفند که به هیچ عنوانی نمی توان این شعر زیبای استاد بهار را نقد کرد ، چون استاد با یک تیر شاید سه ال چهار حدف را زندند 1 - در بیت هفتم بسیار زیبا از عشق میگوید
2 - در بیت چهارم عشق و علاقه خود را به وطن بسیار زیبا بیان میکند
3 - دربیت آخر از تلاش و کوشش پرستاران حرف می زند
بسیاز زیبا و عالیست

در مصاحبه ای که خانم پروانه بهار (دختر ملک الشعرا بهار) با بهرام مشیری در تاریخ 30 اکتبر 2015 انجام دادند شرح این ماجرا را به این صورت گزارش دادند.
که در بیمارستان یک شب برای خوشحالی پدر یک بطزی کنیاک فرانسوی تهیه کرده و برای این بزرگوار می برد. و ایشان بسیار خوشحال می شوند. و فردای آن روز این غزل را برای پروانه می خواند. پس مراد از جوهر سیال همان کنیاک فزانسوی می باشد.

در دبرنامه مصاحبه آقای مهندس مشیری با خانم پروانه بهار دختر استاد بهار شنیدم که ایشان فرمودند شبی که یک بطری کنیاک به بالین پدر در بیمارستان بردم ایشان بسیار خوشحال شدند و همان شب این غزل زیبا را سرودند و (بگرد ای جوهر سیال) اشاره ایشان به همان کنیاکی بود که برایشان برده بودم. گفتند ملک الشعرا بهار خیلی به نوشیدن مشروبات الکلی علاقمند بودند و صد البته که ایشان همیشه حد تعادل را رعایت میفرمودند. روحشان شاد باشد هر چند که دوران زندگی کوتاه خود را همیشه در رنج و تالم و ناکامیهای پی در پی بسر بردند

جناب خسرو، ممکن است بفرماہیید این جنان مشیری
که باشند؟؟

مشیری یک برنامه ساز تلویزیونی است و اصولاً در بحث مربوط به شرایط سرایش این سروده اهمیتی ندارد. چون ماجرا را دختر زنده یاد بهار بیان کردند؛ نه مشیری.

علی آّقا
سپاس مشکل هم چنان لا ینحل است که این جناب مشیری که اند/