هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که غم و اندوه، نشانه وجود انسان در دنیا است؛ چرا که کسی که غم ندارد، واقعاً از نسل آدم نیست.

هوش مصنوعی: شاعر مانند پیامبری است که خداوند به او درک و فهمی عطا کرده است و او هر روز از نیروی الهی خود الهام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من فدای آن خدای زیبایی هستم که الهام‌هایی به دل‌ها می‌دهد و فرشته‌اش، جبریل، نشانه‌ای از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: عقل و عشق مانند دو همراه همیشگی در زندگی انسان هستند و هر دو به نوعی در سرنوشت و حیات ما نقش دارند. این دو هیچگاه از هم جدا نمی‌شوند و با همه افراد ارتباط دارند.

هوش مصنوعی: عقل مانند ماری است که در هر لحظه هزاران فکر و احساس مختلف را در خود دارد، به این معنا که عقل همیشه با غم و سختی‌ها درگیر است.

هوش مصنوعی: عشق مانند ماری است که تمامیتش را در خود دارد و هزاران حالت و شکل مختلف به خود می‌گیرد؛ به این معنا که این احساس، عمیق‌تر و مهم‌تر از هر غم دیگری است.

هوش مصنوعی: هر موجود زنده‌ای که درگیر این دو قید و بند نباشد، نمی‌تواند انسان واقعی باشد و در واقع، به نوعی از حیوانات است.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از رنج و درد است و جز این نیست؛ چه کم باشد و چه زیاد، همیشه با اندوه و غم همراه است.

هوش مصنوعی: در جنگل‌های عمیق هند، بهار حالتی غم‌انگیز دارد و در عین حال بوزینه‌ها خوشحال به نظر می‌رسند.