بیت 13 به صورت زیر نادرست است:
انوری هرچند باشد اوستادی بی‌بدیل
کی زند با استاد ی چو من‌، لاف همسری؟
صورت صحیح بیت:
انوری هر چند باشد اوستادی بی بدیل
کی زند با اوستاد طوس لاف همسری

بیت پنجم از انتها اشتیاه به نظر می آید. به جای:
برد سی و پنج سال اندر کتاب خویش رنج
باید بیاید:
برد سی سال و پنج اندر کتاب خویش رنج

این شعر بر وزن رمل مثمن محذوف است
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

بسیار صدای عالی روی شعر اومده ، لذت بردم از تن صدا ...اگه ممکنه بیشتر از این صدا استفاذه شود

در هنگام خواندن شعر واژه های اینت و آنت به غلط به فتح نون خوانده شده در حالی که به ضرورت وزن بایستی آن حروف بصورت ساکن تلفظ شوند. ممنون از شما

با سلام و احترام، نظر آقای کیانوش درست نیست، زیرا همچنان که دوستان هم اشاره فرمودند، وزن شعر خراب می‌شود.

جای بسی تاسف است که این آقای علی نظیری شعر مرحوم ملک را با غلطهای متعدد و فاحش خوانده اند. مثل تلفظ "اینت" و "آنت" و یا حتی نحوه بیان کلمه "سری" در همان مصراع اول شعر! و البته موارد متعدد دیگر. آقای نظیری عزیز! شما که سواد کافی برای خواندن شعر ندارید، لطفاً نخوانید، یا قبل از ضبط صدا از دیگران برای خواندن شعر راهنمایی بخواهید. مگر کسی شما را مجبور کرده که شعر را بخوانید و خوانِش نادرست را در سایت قرار دهید؟

بیت سی و پنجم مصراع اول بدین صورت صحیح است:
"هر کسی مشهور شد این قوم بدخواهِ وِیَند"
که به غلط نوشته شده "بدخواه وبند"، و همچنین در خوانش شعر به غلط خوانده شده "بد خواه و بَدَند".

یکی دیگر از اشتباهات در خوانش شعر، در بیت شانزدهم، بدین قرار است:
"شاعری را شعر سهل و شاعری را شعر صعب
شاعری را شعر سخته شاعری را سرسری"
هر چهار حرف "ی" در چهار کلمه "شاعری" در این بیت "ی" نکره هستند و باید بدان صورت خوانده شوند که معنای "یک شاعر" را بدهند. در خوانش شعر این کلمات به صورت اسم مصدر به معنی "شاعر بودن" خوانده شده اند.
مقصودِ مرحومِ ملک از این بیت و دو بیت بعدی که به نحوی موقوف المعانی هستند این است که هر شاعری سبکی در شعر دارد ولی بهترینِ انواعِ شعر در کتاب سترگ شاهنامه آمده است.

یکی دیگر از اشتباهات در خوانش شعر در بیت بیست و سوم است:
"چند روح اندر یکی شاعر به میراث اوفتاد
فیلسوفی‌، پادشاهی‌، گُربِزی‌، کُندآوری"
تلفظ کلمه "گُربِز" به ضم گاف و کسر ب صحیح است ( و البته در بعضی موارد به ضم ب هم آمده است) اما در خوانش شعر به غلط با فتح گاف و فتح ب خوانده شده است. معنی این کلمه "زیرک و دانا" است که بار مثبت دارد اما در بعضی متون قدیم به معنای "حیله گر" و "طرار" هم آمده است که بار منفی دارد. در اینجا معنی اول درست است که با کلمه "کُند‌آور" که به معنای "حکیم" و "دلاور" با بار مثبت است همخوانی دارد.