بهار در یادداشت‌های خود پیرامون این قصیده نوشته است: «بعد از ختم مجلس دورهٔ ششم شاه و تیمورتاش مصمم گردیدند که نگذارند من و مرحوم مدرس و چند تن دیگر از دوستان ما انتخاب شوند و چون تیمورتاش می‌دانست که از من می‌تواند استفادهٔ علمی و ادبی کنند توسط وزیر فرهنگ قرار شد بودجهٔ مختصری به مجلس پیشنهاد نمایند تا من همراه یکی دو نفر برویم به فرنگستان و کتب فارسی و عربی را که در ایران نایاب است عکس و نسخه برداریم و به ایران بفرستیم. من هم محض خدمت به فرهنگ حاضر شدم. بودجه رفت به کمیسیون بودجه ولی چون محمدخان درگاهی، رییس شهربانی با من و تیمورتاش مخالف بود و حاج … و حاج آقا اسمعیل عراقی را بر ضد من و بودجهٔ مزبور تحریک کرد. از قضا آقای تقی‌زاده هم نظر به اینکه اسمی از من در بین نبوده با بودجهٔ مزبور مخالفت کرده و گفت فعلاً با دویست تومان که به میرزا محمدخان قزوینی بدهند نسخه‌ها را تدارک خواهد کرد و بالجمله بودجه در کمیسیون رد شد. این قصیده را من در هجو سید اسمعیل عراقی گفتم.»